Een penningmeester en een secretaris die samen naar Santiago fietsen. Een gegeven dat vraagt om er stilistisch iets mee te doen. Vandaar ruim vier weken lang deze weblog over onze belevenissen steeds geschreven in de derde persoon waarbij het avontuurlijke een leuk contrast vormde met het ambtelijk gebruik van de functienamen secretaris en penningmeester.
Deze laatste weblog een terugblik in de wij-vorm.
Ongeveer een week voor ons vertrek zei Adrie Dik ons: “Mireille zou dolgraag jullie weblog volgen.”
Voor de volgers die niet zo bekend zijn met ons genootschap: zij is erelid en medeoprichtster van ons genootschap: kunsthistorica dr. Mireille Madou. Het is moeilijk te bevatten dat wij Adrie niet meer kunnen vertellen hoe bijzonder dit contact uiteindelijk geworden is. Mireille reageerde dagelijks en kon zich ongelooflijk goed inleven hoe wij ‘de tocht der tochten’ beleefden. Wij (Bas en André) zijn beiden niet kunsthistorisch onderlegd, maar van Mireille leerden wij dat kunsthistorie ook een ‘kijkvak’ is. Gingen we eerst nog aan de hand van ‘de boekskes’ een kerk of kapel in. Onderweg leerden we dat je ook kunt genieten door gewoon goed om je heen te kijken waarbij je vanzelf veel ontdekte. Zo gaf het bijvoorbeeld veel voldoening zelf een keer te ontdekken, dat een auteur van een boekske het fout had en een Rochus met een Jacobus verwarde.
 |
| Mireille Madou en Adrie Dik |
Het werd een vreemde reis voor ons. We wilden in één keer van Almere naar Santiago fietsen, maar het werd een reis in twee delen. Curieus genoeg waren die twee delen even lang: ieder 15 dagen.
Zondag 15 april vertrokken we. De eerste twee dagen (tot Breda) met de wind in de rug. Vervolgens kregen we de wind tegen en ging het regenen. Dit heeft – een enkele dag daargelaten – het verdere eerste deel geduurd.
Zondagmiddag 29 april zaten we in een café in Saint Jean d’Angely bij te komen van de zoveelste stortbui, toen we het bericht kregen dat Adrie die morgen vroeg was overleden, terwijl ze met haar man Gerrit op pelgrimage in Frankrijk was.
Adrie was niet alleen ons medebestuurslid van ons genootschap, maar ook een goede vriendin.
Voor ons was het daarom meteen duidelijk: dit bericht is het einde van onze reis.
We zijn dankbaar dat we Gerrit niet alleen in woorden, maar ook in daden hebben kunnen steunen.
Hervatting van de tocht
Terug in Nederland dachten we eigenlijk niet meer aan een vervolg van onze reis. Dat komt nog ooit wel eens, dachten we.
Zo rond de begrafenis, kregen we echter steeds meer het gevoel dat het niet in de geest van Adrie zou zijn onze reis voorlopig als beëindigd te beschouwen. Ze leefde zo met ons mee tijdens onze reis: bijna dagelijks stuurde ze een sms.
Uiteindelijk besloten we onze reis weer zo spoedig mogelijk te hervatten en deze af te maken ter nagedachtenis aan Adrie. Donderdag 10 mei namen we de TGV naar Bordeaux en vrijdag fietsten we door een heet en zonovergoten Les Landes.
Van Gerrit hadden we een kaartje gekregen: Ik kan niet zeggen hoe blij ik ben dat jullie de tocht der tochten gaan vervolgen. Als jullie in de geest van Adrie willen pelgrimeren, moeten jullie er een feest van maken.
Dit hebben we zoveel mogelijk proberen te doen.
Reisgezelschap
Het tweede deel van de reis verschilde niet alleen in het weer (alles hebben we bij elkaar misschien een half uur regen gehad) we hadden ook reisgezelschap. Vrijdag 11 mei ontmoetten we Jan en Martin in Labouheyre en zaterdag 12 mei Annemie. We hebben niet echt samen gefietst – wel af en toe eens een (half) dagje met Annemie – maar verder gingen we onze eigen weg. We hebben bewust ook geen telefoonnummers uitgewisseld. Zagen we elkaar, dan was het goed, zo niet, dan was het ook geen probleem. Het was mooi dat we uiteindelijk op zaterdag 26 mei samen gegeten hebben in Santiago.
 |
| Annemie |
 |
| Jan en Martin |
Weblog
Het bijhouden van een weblog was iets dat de secretaris voor het eerst deed. Het was leuk en dankbaar werk, zeker gezien het groot aantal volgers en de leuke interactie met Mireille.
Maar het dagelijks op zoek gaan naar een wifi mogelijkheid en het schrijven was ook wel eens een opgave, Maar, zoals de vader van Mireille al zei: “De duivels in de hel branden ook graag, maar dat wil nog niet zeggen dat ze het niet warm hebben.”
Mooi is in ieder geval dat het op drie dagen na gelukt is om elke dag een wifi faciliteit te vinden. Alleen in Les Rues de Vignes (Noord-Frankrijk), Labouheyre en Belorado lukte het niet.
Van de mensen die we ontmoetten, vroegen we zoveel mogelijk de naam en we zeiden ook dat we iets over hen op onze weblog gingen zetten.
Sommige mensen vertelden hele (indrukwekkende) verhalen met intieme details. Soms werden mensen tijdens het vertellen emotioneel. We hebben dit bewust niet op onze blog gezet.
Korttenige adelaar
Ineens, in het Forêt d’Orléans, was hij daar: de korttenige adelaar. In het eerste deel van de St. Jacobs fietsroute schrijft Clemens Sweerman: Naast talloze zangvogels ziet men ongetwijfeld de grijze patrijs, kiekendief of buizerd en met veel geluk de enkele korttenige adelaar.
Wij hadden nog nooit van die vogel gehoord, maar het werd een vriend van ons. En als u het leuk vindt, moet u maar eens kijken wat er gebeurt als u korttenige adelaar op Google intoetst.
Maar; de korttenige adelaar werd een Leitmotiv op onze tocht. Het ga hem goed.
We zijn dankbaar dat we onze tocht hebben kunnen afmaken en zonder al te veel problemen na 2400 km in Santiago zijn gearriveerd. We zijn niet ziek geweest en hadden slechts één keer een lekke band (bij Noyon). Ook is er geen onvertogen woord tussen de secretaris en penningmeester gevallen.
We hebben vaak aan Adrie gedacht, maar we zijn ook niet vergeten ook een feest van onze pelgrimage te maken.
We vonden het leuk dat u ons volgde en wellicht nog eens tot ziens.
Afronden
De kleine kas is leeg en er is niets meer voor de rondvraag.
De penningmeester vraagt daarom voor de laatste keer aan de secretaris:
Wilt u afronden?
Bas en André Brouwer, 28 mei 2012
 |
| Boven de romaanse toren zendt de korttenige adelaar ons een laatste groet |
Queridos amigos, André en Bas, jullie volgster wil nog even antwoorden op de vraag: "wilt u afronden?". Zij heeft met veel plezier en met grote belangstelling jullie tocht gevolgd en daarbij nooit vergeten dat Adrie elke dag meereisde en dat Gerrit evenmin ver weg was en met de noblesse hem eigen jullie zijn morele steun gaf. De volgster is zeer onder de indruk van de lovende secretariswoorden. Dit was geenszins nodig. Adrie was voor haar ook een zeer lieve vriendin die ze, helaas, al te korststondig mocht kennen. Zij heeft intussen Google geconsulteerd om iets te weten te komen over de korttenige adelaar. Jullie zijn de poort van de internetroem binnen gestapt. Wie had zoiets kunnen voorspellen! De adelaar van Almere heeft zijn gelijke gevonden! M. was ook telkens zeer "gepakt" door de broederlijke sfeer die er heerste, al die weken lang en door de vele, vaak aandoenlijke contacten onderweg. Zeer blij was zij dat julie in Villasirga even bent gaan zitten bij Pablo. Hij zal het in de hemel met genoegen hebben bekeken en Adrie zal het ook wel gade geslagen hebben hoe de porrón kundig werd gehanteerd. Het is niet de bedoeling alles nog eens de revue te laten passern: de Blogs kunnen ten allen tijde opnieuw gelezen en genoten worden. De tekstenbrouwer brouuwt voortreffelijk. Zijn wifi-vertellingen zijn zonder uitzondering grand crus. Dat kunstgeschiedenis heel zeker een kijkvak is werd overtuigend duidelijk gemaakt door de schitterende foto's. zowel van personen,landschappen en monumenten. Ze komen alle in aanmerking voor een eerste prijs.
BeantwoordenVerwijderenJullie volgster deelt in de dankbaarheid over het excellente verloop van een tocht, een tweedelige, uniek in de geschiedenis van ons genootschap. Dat het ons allemaal nog lang moge heugen en dat Santiago onze grote vriend mag blijven.
Voor nu en voor de toekomst:
¡ ULTREYA E SUSEIA ! DEUS ADIUVA NOS !