maandag 28 mei 2012

Wij vieren feest

Het blijft lastig om een punt achter deze weblog te zetten, want ook naar huis pelgrimeren is ontmoeten.
De penningmeester en secretaris reizen via Barcelona terug naar Amsterdam. Op het vliegveld is daar Kees uit Waalwijk die ook terug naar huis gaat.

Voor Kees was het een wonder dat hij de camino nog heeft kunnen lopen. Medici van de Universiteit van Nijmegen wilden al allerlei kunstledematen aan hem kwijt. Kees ging naar een alternatieve dokter die zei dat Kees vertrouwen moest hebben in hem en vervolgens met 'hamer en beitel' de heup van Kees te lijf ging.
Kees liep de camino vanuit Dax. Lang geleden was Kees daar op vakantie met zijn gezin. Op de camping gebeurde er een ongeluk. Zijn anderhalf jaar oude dochter Femke kreeg een pot thee over zich heen en moest met ernstige brandwonden in het ziekenhuis worden opgenomen.



Kees uit Waalwijk met de penningmeester


Vandaar dat Kees vanuit Dax wilde lopen. Kees had geen deadline aan zijn tocht gesteld, maar ineens kwam die er wel omdat Femke een 'heuglijke mededeling' heeft te doen.

Kees had genoten van de voorjaarsbijeenkomst in Utrecht verleden jaar en wil wel graag met 'het bestuur' op de foto met zijn eigen fotocamera.
De penningmeester schiet twee meisjes aan om de foto te maken. Zij zijn een lang weekeinde naar Barcelona geweest om uit te gaan. Ze hebben wat te lang gefeest en daardoor hun vlucht gemist.

Als de secretaris naar het vliegtuig loopt heeft hij spijt dat hij geen foto van deze laatste ontmoeting gemaakt heeft. Na vier weken allerlei levensgeschedenissen aangehoord te hebben - met alle respect overigens voor de vertellers ervan - is het ook wel eens leuk om het verhaal van twee feestende meisjes te horen. Net zoals je na een paar grand crus, ook wel weer eens zin hebt in een koud pilsje.
Helaas, gemiste kans.

De secretaris en penningmeester zitten ieder aan het gangpad. Het vliegtuig loopt langzaam vol. De secretaris zit op stoel 17D. Stoel E en F zijn nog vrij.
'Voor die feestende meisjes',  zegt hij gekscherend.

En ja hoor, wie komen daar aan, zoekend naar stoel E en F?



Lidiane en Cecilia met de secretaris


Tijdens de vlucht nemen we er nog een op. De pelgrimbroers ieder een koud pilsje en Lidiane en Cecilia een wodka met ijs.


Dit was echt de allerlaatste ontmoeting. Vanavond nog een epiloog.

1 opmerking:

  1. O, tekstenbrouwer, wat zit je te stralen bij die mooie meiskes. Je hebt voor de zoveelste keer chance gehad. Weer een bewijs dat een mens er moet in geloven dat hij geluk zal hebben.
    Vanavond nog één keer met de WIFI spelen? Deze keer wel in "eigen beheer". De penningmeester ziet er ook content uit met Kees uit Waalwijk, duiidelijk een vurig lid van ons genootschap want hij draagt met grote zorg de blauw-gele tas. Jaren geleden was ik met studenten op excursie in Frankenland. De laatste avond zaten we in een restaurantje in Bamberg en aten Bambergse worstjes. Michiel hield de afscheidsspeech en om de emotie weg te moffelen sprak hij de wijze woorden: "ja, alles heeft een einde, behalve een worstje, dat heeft er twee." En daarmee was het festijn in vrolijkheid afgelopen. Het "bestuur" zal nu weer aan besturen moeten denken, niet gemakkelijk, maar op hoop van zegen en onder de hoed(e) van Santiago.
    ¡ ULTREA !

    BeantwoordenVerwijderen