De heilige Antonius

Navarette – Belorado 82 km

 Donderdag was er in heel Belorado geen WiFi en de browser van de vaste computer van het hotel ondersteunde onze blog niet (problemen van de moderne tijd). Gelukkig ondersteunt u ons wel.

Vandaag is niet alle aandacht voor onze apostel, maar zetten we een andere heilige in het zonnetje. De secretaris steekt vandaag maar eens een extra kaars op voor de heilige Antonius.

Het is weer om 6.00 rommelen met plastic zakjes en het open- en dichttrekken van ritssluitingen in de herberg..
Bij het inpakken komt de secretaris tot de ontdekking dat hij zijn camera mist. Hoe hij ook zoekt, nergens te vinden. Ook in de albergue heeft men niets gevonden. Dan is  er maar één conclusie mogelijk: gisteravond in de bar laten liggen. Daar was het gisteravond ineens om 21.15 uur onverwacht gezellig toen bleek dat Annemie niet zelf haar potje had gekookt, maar het menu  del pegregrino had genuttigd.
Alleen ging de pelgrimsherberg om 21.30 dicht. Dat was haastig afscheid nemen om 21.29 uur.
Bar deportivo is echter deze morgen nog potdicht. Navraag in de bar waar deze nacht de fietsen hebben gelogeerd leert dat de bar voorlopig ook nog niet open gaat. De barvrouw weet echter raad, naast de bakker is een portiek en als je daar op de bel drukt krijg je de eigenaar. In het portiek is een aantal bellen, maar hier weet de bakker raad. De baas van de bar woont op de tweede verdieping.
Zonder veel hoop doet de secretaris zijn verhaal door de intercom. Een slaperige stem meldt antwoordt dat hij nog een kwartiertje geduld moet hebben. En inderdaad, na een kwartier komt de zoon van de eigenaar met de sleutel van de bar en loopt zonder dralen naar de bar waar de kodak van de secretaris de nacht tussen de flessen heeft doorgebracht.
Na nog even de andere barvrouw bedankt te hebben voor haar hulp,  kan de dag weer gedocumenteerd verder.

De eerste foto met de hervonden Kodak is van de dertiende eeuwse toegangspoort van het kerkhof van Navarette met afbeeldingen uit de Roelandsage.

Volgens Mireille Madou is het 12^e eeuwse cistercienser klooster van Canas een omweg waard en als onze beschermvrouwe dat zegt, dan doe je dat. Het klooster ademt een serene rust uit. Er zijn nauwelijks tien bezoekers en de man van de kaartverkoop is tevens de gids. Het retabel uit de zestiende eeuw is adembenemend. De afbeelding links tweede van boven toont onze apostel.

Retabel in het Cistercienser klooster van Canas

In het museum dat bij het klooster hoort, staat de secretaris uitgebreid stil bij een schilderij van de heilige Antonius.

Er wacht een forse klim naar Santo Domingo de la Calzada. De pelgrimsbroers groeten de haan en de hen in de kathedraal. Voor de meeste volgers van onze blog een bekend verhaal. Die moeten het volgende cursieve stukje maar even overslaan

In de veertiende eeuw was een Duits echtpaar met hun 18-jarige zoon op pelgrimstocht naar Compostela. Tijdens de overnachting in Santo Domingo probeerde een meisje de zoon te verleiden, maar de jongen ging daar niet op in. Het meisje beschuldigde toen de jongen van diefstal. Hij werd veroordeeld en opgehangen. De bedroefde ouders vervolgden hun weg. Op de terugreis constateerden ze dat hun zoon levend aan de galg hing. Niemand minder dan de appostel zelf had al die tijd zijn voeten ondersteund. Ze gingen naar de rechter, die op dat moment net aan tafel zat. "Die jongen is net zo levend als deze gebraden kip!" zei de rechter. Het vervolg laat zich raden: de kip kwam tot leven en de rechter gaf de jongen aan zijn ouders terug.

De haan en de hen in de kathedraal

In een kapel staat een fraai beeld van Sint Jacob als pelgrim.

Boven de kathedraal zweeft de korttenige adelaar en als we deze vogel zien, is Annemie niet ver uit de buurt. En inderdaad, aan het eind van een stil straatje zien we haar wuiven. Met zijn drieen fietsen we door het lege landschap naar Belorado waar de beide broers zich maar eens trakteren op een hotel.

Annemie en de penningmeester op weg naar Beolorado

Een refugio is wel gezellig, maar er zijn grenzen, aldus de penningmeester. Het is ook wel eens prettig wat privacy te hebben.

En daar er geen camping in de buurt is, neemt Annemie een kamer voor een dame alleen.