Wie hebben we daar weer?

Carrion de los Condes - Leon 99 km

Tja, de gebroeders Brouwer denderen over  de meseta, maar de wind is gunstig gezind en desondanks is er  nog tijd voor allerlei ontmoetingen.
De eerste 17 km vanaf Carrion de los Condes zijn voor de lopers een berucht stuk. Er is geen enkele voorziening. Het is er al vroeg druk.

Drukte na Carrion de los Condes

Allereerst een ontmoeting met Gerda. Zij is de tweede op deze tocht die refereert aan de keer dat de secretaris samen met Bert Glorie een informatiebijeenkomst in Utrecht heeft geleid. Bert is vanaf zijn geboorte blind en zijn wijze van presenteren maakte op veel mensen indruk. Gerda blijkt een ex-collega van Bert te zijn geweest.

Gerda

Als de beide pelgrims een echtpaar voorbijfietsen, klinkt het: hé Bas en André, hebben jullie je tocht toch weer hervat?
Het blijken Kitty en Joop te zijn die er op 25 april getuige van waren hoe de broers toch bij de grote neger in het Etap hotel in Blois konden inchecken.
Via internet hebben ze kennis genomen van het overlijden van Adrie en het afbreken van de tocht.

Kitty en Joop

In el Burgo Ranero herbergt het kerkje San Pedro volgens onze fietsgids een fraai jacobsbeeld. De penningmeester - die steeds meer ter zake kundig wordt - merkt terecht op dat het geen Jacob is maar Rochus.
El Burgo Ranero is overigens een dorpje dat op de nominatie stond te verdwijnen. Door de camino zijn er weer bestaansmogelijkheden.
De kerk is deze keer eens open,  maar niet toegankelijk omdat er net een dienst plaatsvindt. Die duurt echter niet lang. Dat kan ook niet, want de pastoor heeft negen parochies te onderhouden, dus hij moet snel weer verder.  De beide broers krijgen wel een mooi stempel en ook nog de zegen mee.

Kerkje in El Burgo Ranero

In Reliegos heeft de secretaris eens midden in de winter een hele avond doorgebracht in de zeer alternatieve bar El Torro omdat er verder helemaal niets open was in het dorp. Zelfs de albergue niet. De secretaris sliep die nacht in een school.
De eigenaar blijkt de secretaris nog van gezicht te kennen.

In de bar ontmoeten de secretaris  en penningmeester Sil (maar in Spanje heet ze Cecilia) uit Antwerpen. Of de beide pelgrims haar bril kunnen depanneren? Ze heeft een rol plakband van de eigenaar gekregen. Ze geeft er een hele uitleg bij.
Normaal steek ik die hier in dit zakje,  maar ik had hem nu daar in dat zakje gestoken want als ik hem niet in dat zakje steek,  kan ik in dat zakje weer wat anders steken.
Sil woont in Antwerpen vlak bij de nieuwe pelgrimherberg en was te gast op de opening.



Sil (Cecilia) uit Antwerpen

Buiten passeert een man met een lint van herberg L' Esprit du chemin aan zijn rugzak.
De secretaris spreekt hem aan hetgeen tot het volgende diepte-interview leidt.
Secretaris: heb je bij Huberta geslapen?
Man: Wat zeg je?
Secretaris: heb je bij Huberta geslapen?
Man: ja bij Huberta, niet met Huberta..
Secretaris: Ja,  dat begrijp ik.
Man: ik ga even verder daar kijken.

Tja, verleden week had Huberta een hele uitleg dat ze die linten speciaal had laten maken om onderweg voor contact te zorgen.

In Leon is er de herberg van de kloosterzusters, maar daar gaat om 21.30 de deur dicht. Een uur waarop de secretaris net begint te leven.
Na een uurtje zoeken is er uiteindelijk plek in hostal La Reina. De fietsen kunnen naast het bed staan.

De kathedraal is een hoogtepunt in gotiek. De vele gebrandschilderde ramen beslaan een oppervlakte van maar liefst 1800 vierkante meter.
In de westflank ontdekt de secretaris een afbeelding van onze apostel. Zojuist heeft hij van Mireille begrepen dat  er nog twee zijn, maar deze heeft hij zelfstandig gevonden en dat is ook wat waard.

Niet helemaal scherp, maar links onze apostel



De Westflank (midden onder links Jacobus)

In het Claustro staan twee beelden van onze apostel.

In de kathedraal heeft de heilige Antonius een eigen kapel. De secretaris offert ruimhartig.

De heilige Antonius

Nabrander van gisteren

Leermoment

Gisteren waren we in Villalcazar de Sirga

De secretaris had daar een ervaring die hij u niet wil onthouden. In 2009 liep hij daar een gedeelte van de camino samen met twee Spanjaarden (José en Manolo) en een Francaise (Anne) die hij onderweg had ontmoet.

Op een vrijdag voegde zich Tracy bij hen, een Ierse die in Bordeaux woonde waar ze Franse les gaf aan expats.
In Villalcazr wilde Tracy graag lunchen, maar de anderen wilden liever verder lopen naar Carrion de los Condes. En daar de secretaris dit gevoel wel herkende, bood hij aan samen met Tracy de lunch in Bar Les Cantigas te gebruiken. Tijdens het eten vertelde Tracy dat ze vlak voor haar camino een negen jaar durende relatie had verbroken. Tijdens haar camino had ze een Engelsman gezien die ze wel leuk vond. In de kerk San Anton in Fromista had hij naar haar gelachen. De secretaris hoorde het allemaal geduldig  aan en adviseerde Tracy hier werk van te maken. Tracy was hier blij mee en vroeg of de secretaris of hij dit in haar dagboek wilde schrijven.
En aangezien het de laatste dag van de secretaris was – de volgende dag zou hij de bus naar Madrid nemen – nodigde hij haar uit om samen met Anne, Manolo en José  ’s  avonds het pelgrimsmaal te gebruiken.
Toen hij haar rond 18.00 uur in Carrion de los Condes toevallig tegenkwam en voorstelde om elkaar na de pelgrimsmis om 21.00 uur bij het restaurant te ontmoeten was haar antwoord kort.
No thank you, I just had a salad so I am not hungry,

Een leermoment voor de secretaris. Sommige pelgrims zijn vooral met zichzelf bezig..