Tijdens een pauze in Saint Jean d'Angely ontvingen we het bericht dat ons medebestuurslid van het genootschap, maar vooral onze pelgrimsvriendin, Adrie Dik,vannacht in haar slaap aan een hartstilstand is overleden.
Adrie was met haar man Gerrit te voet op pelgrimstocht van Le Puy en Velay naar Saint Jean Pied de Port. Adrie leefde erg met ons mee en dat gevoel was wederzijds.
Voor ons betekent dit het einde van onze pelgrimage. We zijn nu per trein op weg naar Midden Frankrijk om onze pelgrimsbroeder Gerrit zoveel mogelijk tot steun te zijn.
Dit is voorlopig het einde van deze weblog. We danken iedereen die ons volgde op onze tocht en met ons meeleefde.
Bas en André Brouwer
Bordeaux, 29 april 2012
zondag 29 april 2012
zaterdag 28 april 2012
Foto van een regenachtige dag
Zaterdag 28 april Jaunay Clan – Melle
93 km
D’abord
quelques mots en francais pour Malika, qui nous a acceuilli tres chaleureux
dans son magasin a Poitiers. Merci pour votre cadeau, recontres aves gens
gentils comme vous nous donnent le courage pour achever notre pelerinage.
In plaats
van naar de kerk, zoals het echte pelgrims betaamt, gaan de beide broers eerst
op zoek naar een fotozaak om een nieuwe camera voor de secretaris te kopen. Op
elke straathoek in Poitiers zit een opticien, maar camerawinkels, ho maar.
Malika dans son magasin |
Na vele
rondjes om de kerk valt het oog van de penningmeester op de fotozaak van
Malika, naar later blijkt de enige in heel Poitiers. Il ya du choix, aldus Malika, maar als blijkt
dat de opvolger van de Canon ixtus
van de secretaris nu ook in metallic blauw is te krijgen, is de secretaris meteen verliefd. Helemaal als Malika
hem de vele mogelijkheden toont. Als blijkt dat hij niet in het oude etui past,
schenkt ze een mooi leren exemplaar als cadeau. Als aanmoediging voor de rest
van de route. Er zit ook nog garantie op het apparaat. Als hij stuk gaat, weet
ik je te vinden, zegt de secretaris
half dreigend.
Avec plaisir antwoordt Malika gevat.
Vervolgens
dan toch naar Notre-Dame-de-la-Grande
uit de 11e en 12e eeuw. Pronkstuk van de romaanse
bouwwijze.
Voor de fotozaak |
Saint
Hilaire, de eerste bisschop van Poitiers, is de beide pelgrims niet gunstig
gezind. Hij trakteert hen de ganse dag
op een onophoudelijke regen, die slechts twee standen kent, harde regen en nog
hardere regen.
Ligugé,
waar onze Sint Maarten, in de leer ging bij Saint Hilaire, laten de beide
pelgrims daarom maar links liggen.
Notre-Dame-de-la-Grande Poitiers |
De weg is
rustig en glooiend, de wind in de rug, maar de aanhoudende regen zorgt ervoor
dat de secretaris en penningmeester op het laatst geen droge draad meer aan hun
lijf hebben. Hun verkleumde vingers knijpen slecht één keer in de remmen, bij
de Intermarché in Lezay waar ze in hun wieleroutfit tot groot jolijt van het
winkelende publiek vooral bier, cognac en whiskey inslaan. Het gevaar van sport
is dat je uitdroogt, zei volkszanger André Hazes al.
In Melle
komen de beide pelgrims druipnat binnen in het Office du Tourisme waar ze
Elodie het werk laten doen, bellen met chambres d’hotes. Uiteindelijk vinden de
beide broers onderdak bij Nicole en Francois Riedel (spreek uit Riejeedel),
maar de overgrootouders van Francois waren Nederlanders, dus eigenlijk is het
gewoon riedel.
Van Elodie
krijgen ze echter eerst nog een mooi stempel van Saint Hilaire in hun
pelgrimspaspoort. Voor onze beide pelgrims vanaf nu de heilige van de regen.
vrijdag 27 april 2012
De dertiende dag
Tours - Jaunay Clan 114 km
De dertiende dag begon nog goed. De penningmeester ontmoette pelgrim Paul die vanuit Venlo via Reims en Chartres was komen fietsen.
Nog in Tours bleef de secretaris aan het einde van een fietspad met zijn fietstas achter een hekje hangen waarna hij met een boog over zijn stuur heen dook en met zijn knie hard het asfalt raakte.
Ja, theoretisch zijn die afscheidingen bedoeld om veiligheid te scheppen, maar in de praktijk zorgen ze vooral voor fietsongelukken. Wanneer stoppen planners van fietspaden toch eens met die onzin? Een typisch voorbeeld van middelen die tien keer erger zijn dan de kwaal. Onlangs zag de secretaris nog een fietser die met zijn edele delen vol een paaltje op een fietspad raakte. Nee, dan maar liever een zere knie.
Klimmen ging vandaag daarom slechts op een klein verzetje, tientallen meters achter de penningmeester die overal als een klimgeit naar boven danste.
In Chatellerault is de Jacobskerk met het beeld van de pelgrim een hoogtepunt op de route.
Het beeld van onze apostel is echter van zijn sokkel gehaald en staat nu eenzaam achter tralies in een kale kapel als een asielhond die op een nieuw baasje wacht.
Helaas nodig omdat er steeds meer uit kerken wordt gestolen aldus de dame in de pastorie.
Mysterie
De penningmeester maakte nog wel een mysterie mee. Zijn handschoenen waren ineens verdwenen en dat nog wel onder het wakend oog van de apostelen in de tympaan.
Buiten Chatellerault stond een politiebusje dwars op een grasveld met aan het stuur een jonge agente die naar het verkeer zat te kijken. Vlak voor de secretaris - die braaf op het fietspad reed en zich juist afvroeg of hij niets verkeerd deed - gaf ze ineens vol gas waardoor de secretaris hard in de remmen moest knijpen en bijna weer over zijn stuur heen dook. Pas toen deed ze haar zwaailicht en sirene aan. Desolee, desolee, riep ze nog twee keer voordat ze weer vol gas gaf. We zullen maar denken dat ze boeven moest gaan vangen. De handschoendieven van de penningmeester bijvoorbeeld.
En verder blijkt het fototoestel van de secretaris onhersteelbaar stuk. Dus dat wordt morgen langs de fotowinkel in Poitiers. Hopelijk kan hij daar slagen. Zo niet, dan wordt het een weblog met alleen tekst.
De dertiende dag begon nog goed. De penningmeester ontmoette pelgrim Paul die vanuit Venlo via Reims en Chartres was komen fietsen.
Nog in Tours bleef de secretaris aan het einde van een fietspad met zijn fietstas achter een hekje hangen waarna hij met een boog over zijn stuur heen dook en met zijn knie hard het asfalt raakte.
Pelgrim Paul uit Venlo |
Ja, theoretisch zijn die afscheidingen bedoeld om veiligheid te scheppen, maar in de praktijk zorgen ze vooral voor fietsongelukken. Wanneer stoppen planners van fietspaden toch eens met die onzin? Een typisch voorbeeld van middelen die tien keer erger zijn dan de kwaal. Onlangs zag de secretaris nog een fietser die met zijn edele delen vol een paaltje op een fietspad raakte. Nee, dan maar liever een zere knie.
Klimmen ging vandaag daarom slechts op een klein verzetje, tientallen meters achter de penningmeester die overal als een klimgeit naar boven danste.
In Chatellerault is de Jacobskerk met het beeld van de pelgrim een hoogtepunt op de route.
Het beeld van onze apostel is echter van zijn sokkel gehaald en staat nu eenzaam achter tralies in een kale kapel als een asielhond die op een nieuw baasje wacht.
Helaas nodig omdat er steeds meer uit kerken wordt gestolen aldus de dame in de pastorie.
Mysterie
De penningmeester maakte nog wel een mysterie mee. Zijn handschoenen waren ineens verdwenen en dat nog wel onder het wakend oog van de apostelen in de tympaan.
Buiten Chatellerault stond een politiebusje dwars op een grasveld met aan het stuur een jonge agente die naar het verkeer zat te kijken. Vlak voor de secretaris - die braaf op het fietspad reed en zich juist afvroeg of hij niets verkeerd deed - gaf ze ineens vol gas waardoor de secretaris hard in de remmen moest knijpen en bijna weer over zijn stuur heen dook. Pas toen deed ze haar zwaailicht en sirene aan. Desolee, desolee, riep ze nog twee keer voordat ze weer vol gas gaf. We zullen maar denken dat ze boeven moest gaan vangen. De handschoendieven van de penningmeester bijvoorbeeld.
Twee stickers van de fietsroute en een grote gele pijl |
En verder blijkt het fototoestel van de secretaris onhersteelbaar stuk. Dus dat wordt morgen langs de fotowinkel in Poitiers. Hopelijk kan hij daar slagen. Zo niet, dan wordt het een weblog met alleen tekst.
Ter aanmoediging |
donderdag 26 april 2012
Pelgrimeren is ontmoeten
Blois - Tours 68 km
Pelgrimeren is ontmoeten. Natte sokken zijn het eerste wat de secretaris bij ontwaken ontmoet, nat wasgoed van gisteren. Maar gelukkig heeft hij wasknijpers bij zich en zitten er op een fiets remkabels.
Bij het ontbijt ontmoeten de beide pelgrims een Nederlands echtpaar dat in drie maanden naar Santiago fietst. Ze hebben in de Ultreia gelezen dat er in mei geen nummer uitkomt omdat 'er twee op pelgrimsttocht zijn'.
Gisteren hebben ze in een hotel met sauna en masseuse overnacht. De secretaris gaat maar snel zijn natte sokken ophangen.
500 m na het hotel is de eerste ontmoeting met een jacobalium: een fontaine de Saint Jacques uit 1511. Het zal vroeger best iets geweest zijn, maar nu lijkt het toch meer op twee lekkende kranen.
Vervolgens gaat het verder langs de Loire richting de wijngaarden van Vouvray. De grutto wulp en snip fluiten vrolijk en ook de zon laat zich zien. Alleen de korttenige adelaar ontbreekt aan de feestvreugde, hij ligt blijkbaar nog op zijn nest.
De beide pelgrims fietsen al twaalf dagen zonder banden opgepompt te hebben en dat is lang. In Onzain is volgens het boekje een fietsenmaker. Maar waar? De secretaris vraagt het maar eens aan een postbode. Maar ook in Frankrijk heeft de kostenreductie toegeslagen. Vroeger was je als facteur iemand, maar heden wordt dit ambt bekleed door herintreders en werkstudenten. De jongeman in Onzain is niet van hier en heeft totaal geen idee wat er in het dorp is. Hij moet alleen enveloppen in de juiste gleuf doen.
Gelukkig ontmoet de secretaris de oude Serge die toen hij jonger was vele lange fietstochten gemaakt heeft.
Hij wijst de weg naar de fietsenmaker die zijn werkplaats een flink eind uit buiten het dorp heeft en buiten fietsen vooral in Husqvarna grasmaaiers doet.
Veel vakkennis heeft men er niet. De secretaris moet uitleggen dat 6 atmosfeer niets bijzonders is voor een fietsband. Dit blijkt de compresser niet aan te kunnen. 5,5 is het maximum. Allez, als pelgrim moet je in dank aanvaarden wat je wordt aangeboden, zelfs al is het lucht.
Terug in het dorp ontmoeten beide pelgrims Serge weer in het cafe. Serge houdt van verre fietstochten. Ook Nederland heeft hij vaak aangedaan. Hij heeft er een vriend in Schiedam aan overgehouden. Het woord fietspad weet Serge perfect uit te spreken. Helaas fietst Serge niet meer, hij voelt er zich te oud voor. Voor hem resten alleen nog mooie herinneringen en het ochtendaperitief in de dorpskroeg.
Als hij hoort dat de beide pelgrims in Clery Saint Andre geweest zijn, begint hij spontaan het lied te zingen dat onze dagelijkse volger Mireille gisteren in haar bericht noemde. Allez, is dat niet straf?
Orléans, Beaugency, Notre-Dame de Cléry, Vendôme, Vendôme
Serge wijst de beide fietspelgrims op een eerdere oversteek van de Loire voor Tours wat een flinke klim uitspaart en bovendien een aardig zicht geeft op de kathedraal. Bedankt Serge.
De secretaris vond het een leuke ontmoeting met Serge. De penningmeester is vooral blij dat hij de fietsenmaker heeft ontmoet.
Het is vandaag de eerste dag sinds Antwerpen dat het niet regent. Eindelijk eens buiten picknicken. Cassiere Annabel van Systeme U ziet eruit alsof ze blij is als het strak 5 uur is, maar ze helpt beide pelgrims hulpvaardig en charmant met het inpakken van de boodschappen. Je ziet cassieres dit vaker doen in Frankrijk. Kom daar bij de Albert Heijn of C1000 eens om. Afrekenen die handel en je ziet maar hoe je het meekrijgt.
In de kathedraal Saint Gathien te Tours ontmoeten onze helden twee Belgen uit Brugge die vanwege de harde tegenwind niet meer dan 50 km per dag fietsen.
In het koor van de kathedraal is een mooi gebrandschilderd raam uit de dertiende eeuw met taferelen uit het leven van Sint Maarten, beschermheilige van Tours en Utrecht: twee steden die onze beide pelgrims op hun tocht hebben aangedaan.
Onze beide helden zijn eigenlijk van plan vandaag naar Veigne - 15 km onder Tours - te fietsen, maar de hotels en chambres d'hotes aldaar pakken de telefoon niet op. Een veeg teken. Dan maar op de bonnefooi.
Bij het uitrijden van Tours kunnen onze helden echter de lonkende aanwezigheid van een Etap hotel niet weerstaan. En als de secretaris receptioniste Nadia ontmoet, kan hij de verleiding niet weerstaan in te checken.
De weg van de pelgrim is vol gevaren en verleidingen. Vooral als je sokken weer schoon en fris zijn.
Pelgrimeren is ontmoeten. Natte sokken zijn het eerste wat de secretaris bij ontwaken ontmoet, nat wasgoed van gisteren. Maar gelukkig heeft hij wasknijpers bij zich en zitten er op een fiets remkabels.
De sokken van de secretaris |
Bij het ontbijt ontmoeten de beide pelgrims een Nederlands echtpaar dat in drie maanden naar Santiago fietst. Ze hebben in de Ultreia gelezen dat er in mei geen nummer uitkomt omdat 'er twee op pelgrimsttocht zijn'.
Gisteren hebben ze in een hotel met sauna en masseuse overnacht. De secretaris gaat maar snel zijn natte sokken ophangen.
Fontaine Saint Jacques te Blois |
500 m na het hotel is de eerste ontmoeting met een jacobalium: een fontaine de Saint Jacques uit 1511. Het zal vroeger best iets geweest zijn, maar nu lijkt het toch meer op twee lekkende kranen.
Vervolgens gaat het verder langs de Loire richting de wijngaarden van Vouvray. De grutto wulp en snip fluiten vrolijk en ook de zon laat zich zien. Alleen de korttenige adelaar ontbreekt aan de feestvreugde, hij ligt blijkbaar nog op zijn nest.
De beide pelgrims fietsen al twaalf dagen zonder banden opgepompt te hebben en dat is lang. In Onzain is volgens het boekje een fietsenmaker. Maar waar? De secretaris vraagt het maar eens aan een postbode. Maar ook in Frankrijk heeft de kostenreductie toegeslagen. Vroeger was je als facteur iemand, maar heden wordt dit ambt bekleed door herintreders en werkstudenten. De jongeman in Onzain is niet van hier en heeft totaal geen idee wat er in het dorp is. Hij moet alleen enveloppen in de juiste gleuf doen.
Fiets van de penningmeester tussen de grasmaaiers |
Hij wijst de weg naar de fietsenmaker die zijn werkplaats een flink eind uit buiten het dorp heeft en buiten fietsen vooral in Husqvarna grasmaaiers doet.
Veel vakkennis heeft men er niet. De secretaris moet uitleggen dat 6 atmosfeer niets bijzonders is voor een fietsband. Dit blijkt de compresser niet aan te kunnen. 5,5 is het maximum. Allez, als pelgrim moet je in dank aanvaarden wat je wordt aangeboden, zelfs al is het lucht.
Serge met de secretaris |
Als hij hoort dat de beide pelgrims in Clery Saint Andre geweest zijn, begint hij spontaan het lied te zingen dat onze dagelijkse volger Mireille gisteren in haar bericht noemde. Allez, is dat niet straf?
Orléans, Beaugency, Notre-Dame de Cléry, Vendôme, Vendôme
Serge wijst de beide fietspelgrims op een eerdere oversteek van de Loire voor Tours wat een flinke klim uitspaart en bovendien een aardig zicht geeft op de kathedraal. Bedankt Serge.
De secretaris vond het een leuke ontmoeting met Serge. De penningmeester is vooral blij dat hij de fietsenmaker heeft ontmoet.
Het is vandaag de eerste dag sinds Antwerpen dat het niet regent. Eindelijk eens buiten picknicken. Cassiere Annabel van Systeme U ziet eruit alsof ze blij is als het strak 5 uur is, maar ze helpt beide pelgrims hulpvaardig en charmant met het inpakken van de boodschappen. Je ziet cassieres dit vaker doen in Frankrijk. Kom daar bij de Albert Heijn of C1000 eens om. Afrekenen die handel en je ziet maar hoe je het meekrijgt.
Wilt u afrekenen? |
Penningmeester in bushokje aan picknick |
In de kathedraal Saint Gathien te Tours ontmoeten onze helden twee Belgen uit Brugge die vanwege de harde tegenwind niet meer dan 50 km per dag fietsen.
Fietspad lang Loire met zicht op de kathedraal van Tours |
In het koor van de kathedraal is een mooi gebrandschilderd raam uit de dertiende eeuw met taferelen uit het leven van Sint Maarten, beschermheilige van Tours en Utrecht: twee steden die onze beide pelgrims op hun tocht hebben aangedaan.
Het raam van Sint Maarten |
Onze beide helden zijn eigenlijk van plan vandaag naar Veigne - 15 km onder Tours - te fietsen, maar de hotels en chambres d'hotes aldaar pakken de telefoon niet op. Een veeg teken. Dan maar op de bonnefooi.
Bij het uitrijden van Tours kunnen onze helden echter de lonkende aanwezigheid van een Etap hotel niet weerstaan. En als de secretaris receptioniste Nadia ontmoet, kan hij de verleiding niet weerstaan in te checken.
De weg van de pelgrim is vol gevaren en verleidingen. Vooral als je sokken weer schoon en fris zijn.
woensdag 25 april 2012
Een nieuwe heilige
Artenay - Blois 99 km
Vandaag regende het maar twee keer: de hele morgen en de hele middag. En ook de wind was nog steeds tegen. Op de hoogvlakte bij Artenay verkleumden beide pelgrims, maar daarna bood het Foret d'Orleans gelukkig wat beschutting tegen de snijdende wind. Volgens vogelgidsen een woud met een rijke populatie zangvogels, om nog maar te zwijgen van de grijze patrijs, de kiekendief of buizerd. Ja zelfs de korttenige adelaar wordt er regelmatig gesignaleerd. Met dit gure weer bleven de vogels echter in hun nest zodat de beide pelgrims slechts zelf de roepie-roepi-vogel konden inmiteren.
De eerste pelgrims dienen zich aan. Jean-Luc die naar Poitiers loopt en een gezin met twee jonge kinderen op de fiets die erg aan onze leden Gaston, Lucienne, Ivy en Tim Huijsmans deden denken.
Totaal verkleumd bekeken de secretaris en de penningmeester de kathedraal. Een eigentijdse maagd van Orleans was duidelijk aanwezig.
De rest van de dag volgden onze beide helden de loop van de Loire. In Clery Saint Andre kneep de secretaris uiteraard gretig in de remmen. Graag wilde hij als heilige gefotografeerd worden.
Het dorp was in 1280 al een bedevaartsplaats met een Mariakerk op de Santiago route. De Basiliek de Notre Dame wordt beschouwd als een van de beste voorbeelden van flamboyant gothische bouw (is dat zo Mireille? want de secretaris en penningmeester hebben dit ook maar uit een boekske overgeschreven). Er schijnt ook een fraaie Jacobskapel te zijn, maar die was afgesloten.
Die middag kwam het water met bakken uit de hemel, dus die nieuwe heilige Saint Andre heeft ook niet veel geholpen.
In Avaray lag er zelfs een kerncentrale op de route, maar onze pelgrims houden zich bij de kern van de zaak. Zij bezoeken liever kathedralen dan kerncentrales.
In Blois bleken alle hotelkamers volzet, maar zo zei een vrolijke neger van het Etap hotel om half zes: "Ik heb nog zes reserveringen sans garantie en als die mensen om zes uur nog niet geweest zijn, gooi ik ze er allemaal uit."
Dat lieten de penningmeester en secretaris zich geen twee keer zeggen. En om 17.59 meldden de secretaris en penningmeester zich met contant geld in de hand weer aan de balie, niet als heiligen, maar als heilige boontjes.
Vandaag regende het maar twee keer: de hele morgen en de hele middag. En ook de wind was nog steeds tegen. Op de hoogvlakte bij Artenay verkleumden beide pelgrims, maar daarna bood het Foret d'Orleans gelukkig wat beschutting tegen de snijdende wind. Volgens vogelgidsen een woud met een rijke populatie zangvogels, om nog maar te zwijgen van de grijze patrijs, de kiekendief of buizerd. Ja zelfs de korttenige adelaar wordt er regelmatig gesignaleerd. Met dit gure weer bleven de vogels echter in hun nest zodat de beide pelgrims slechts zelf de roepie-roepi-vogel konden inmiteren.
De eerste pelgrims dienen zich aan. Jean-Luc die naar Poitiers loopt en een gezin met twee jonge kinderen op de fiets die erg aan onze leden Gaston, Lucienne, Ivy en Tim Huijsmans deden denken.
Totaal verkleumd bekeken de secretaris en de penningmeester de kathedraal. Een eigentijdse maagd van Orleans was duidelijk aanwezig.
Kathedraal Saint Croix in Orleans |
De rest van de dag volgden onze beide helden de loop van de Loire. In Clery Saint Andre kneep de secretaris uiteraard gretig in de remmen. Graag wilde hij als heilige gefotografeerd worden.
Een nieuwe heilige? |
Het dorp was in 1280 al een bedevaartsplaats met een Mariakerk op de Santiago route. De Basiliek de Notre Dame wordt beschouwd als een van de beste voorbeelden van flamboyant gothische bouw (is dat zo Mireille? want de secretaris en penningmeester hebben dit ook maar uit een boekske overgeschreven). Er schijnt ook een fraaie Jacobskapel te zijn, maar die was afgesloten.
Gothische Basiliek met boven de romaanse toren de korttenige adelaar |
Die middag kwam het water met bakken uit de hemel, dus die nieuwe heilige Saint Andre heeft ook niet veel geholpen.
Loire brug in Beaugency |
In Avaray lag er zelfs een kerncentrale op de route, maar onze pelgrims houden zich bij de kern van de zaak. Zij bezoeken liever kathedralen dan kerncentrales.
In Blois bleken alle hotelkamers volzet, maar zo zei een vrolijke neger van het Etap hotel om half zes: "Ik heb nog zes reserveringen sans garantie en als die mensen om zes uur nog niet geweest zijn, gooi ik ze er allemaal uit."
Dat lieten de penningmeester en secretaris zich geen twee keer zeggen. En om 17.59 meldden de secretaris en penningmeester zich met contant geld in de hand weer aan de balie, niet als heiligen, maar als heilige boontjes.
Penningmeester ploegt tegen de wind op de Loiredijk |
dinsdag 24 april 2012
Een dag van misrekeningen
Antony - Artenay 118 km
Vandaag is het een dag van misrekeningen. Van de schrijver van de fietsroute naar Santiago en lid van ons genootschap, Clemens Sweerman hadden we huiswerk meegekregen. Het testen van een alternatieve route van Longpont naar Arpajon langs het riviertje de Orge.
Om een lang verhaal kort te maken, we rijden talloze malen verkeerd, lopen dood op allerlei goedbedoelde recreatieterreintjes en dat alles in de stromende regen waardoor de Parker pen van de secretaris steeds meer gaat vlekken. Conclusie: na anderhalf uur heen en weer rijden geven we het op.
Het enige lichtpuntje was nog het riviertje Yvette, een verademing na al die Parijse voorsteden.
In Etampes willen de beide pelgrims koffie drinken, maar dan blijkt de fietsroute Etampes links te laten liggen. Het volgende cafe dan maar, en dan blijken er ineens tientallen kilometers geen cafes te zijn. In Mereville is er gelukkig wel een bar waar de secretaris kennis maakt met poesje Gribouille van anderhalve maand oud. Vast een foto gemaakt die wellicht ter illustratie kan dienen voor het artikel Katten op de Camino dat hij ooit nog eens in de Jacobsstaf wil publiceren.
Enfin, dan blijkt er ook nog eens 40 km lang geen overnachtingsmogelijkheid te zijn. De beide pelgrimsbroers overbruggen die op een eindeloze hoogvlakte, de graanschuur van Frankrijk. En ook aan het eind van de regenboog staat geen pot met goud.
Ook weinig punten gescoord voor het kunstrapport van Mireille, veel verder dan een paar onthoofde heiligen voor de kerk van Longtemps komen de pelgrims niet.
Morgen biedt de maagd van Orleans hopelijk meer inspiratie, al kwam die helaas op de brandstapel aan haar eind.
Vandaag is het een dag van misrekeningen. Van de schrijver van de fietsroute naar Santiago en lid van ons genootschap, Clemens Sweerman hadden we huiswerk meegekregen. Het testen van een alternatieve route van Longpont naar Arpajon langs het riviertje de Orge.
Om een lang verhaal kort te maken, we rijden talloze malen verkeerd, lopen dood op allerlei goedbedoelde recreatieterreintjes en dat alles in de stromende regen waardoor de Parker pen van de secretaris steeds meer gaat vlekken. Conclusie: na anderhalf uur heen en weer rijden geven we het op.
Langs de Yvette |
In Etampes willen de beide pelgrims koffie drinken, maar dan blijkt de fietsroute Etampes links te laten liggen. Het volgende cafe dan maar, en dan blijken er ineens tientallen kilometers geen cafes te zijn. In Mereville is er gelukkig wel een bar waar de secretaris kennis maakt met poesje Gribouille van anderhalve maand oud. Vast een foto gemaakt die wellicht ter illustratie kan dienen voor het artikel Katten op de Camino dat hij ooit nog eens in de Jacobsstaf wil publiceren.
Poesje Grimbouille ontmoet de secretaris |
Enfin, dan blijkt er ook nog eens 40 km lang geen overnachtingsmogelijkheid te zijn. De beide pelgrimsbroers overbruggen die op een eindeloze hoogvlakte, de graanschuur van Frankrijk. En ook aan het eind van de regenboog staat geen pot met goud.
Ook weinig punten gescoord voor het kunstrapport van Mireille, veel verder dan een paar onthoofde heiligen voor de kerk van Longtemps komen de pelgrims niet.
Onthoofde heiligen voor de kerk in Longpont |
Morgen biedt de maagd van Orleans hopelijk meer inspiratie, al kwam die helaas op de brandstapel aan haar eind.
Geen pot met goud aan het eind van de regenboog |
maandag 23 april 2012
Van Charles de Gaulle naar Orly
Maandag 23 april Senlis - Antony 92 km
Kent u die mop van die secretaris en penningmeester die naar Parijs gingen?
Ze gingen ook.
Vandaag doorkruisen de beide pelgrims Ile de France, de bakermat van de gotiek in Frankrijk, aldus Mireille Madou, maar daar merken ze weinig van.
De secretaris weet een kortere weg vanaf Senlis. Die blijkt echter dwars door een militair oefenterrein te lopen. Acces interdit sous amende de 135 euro om van rond je oren vliegende kogels maar te zwijgen.
Maar goed, de penningmeester maakt geen opmerking over die 135 euro en de secretaris verstaat ineens geen Frans meer. Enfin, toch met gevaar voor eigen leven 270 euro uitgespaard.
Zware valpartij
Het vaste ritueel van deze reis herhaalt zich vandaag ook weer. 's Ochtends zon, daarna een aantrekkende wind (tegen!) en des middags plensbuien. Met een variatie, vanmiddag geen plensbuien, het regent constant hard.
De fietsroute gaat tegenwoordig niet meer door de naargeestige voorsteden, maar om vliegveld Charles de Gaulle heen naar het Canal de l'Ourq dat vanuit het oosten helemaal tot in Parijs loopt en uiteindelijk ondergronds in de Seine uitmondt. Nadeel is dat de pelgrimsplaats Saint Denis niet meer wordt aangedaan.
Vlak voor de lunch glijdt de penningmeester over een treinrails op een industrierrein en maakt een lelijke schuiver. Awel, zware valpartij in de bevoorradingszone. Gelukkig zonder erg, geen gebroken materiaal of dito ledematen.
Vervolgens dwars door Parijs over de Rue Saint Martin tot aan het Centre Culturel Georges Pompidou en de Tour Saint Jacques. Nog even een timpaan van de Notre Dame bekijken en via de Rue Saint Jacques Parijs weer uit.
En dat alles in de stromende regen met een koude gure wind.
In Antony is het verschrikkelijk zoeken naar een onderkomen, maar uiteindelijk zitten onze pelgrims weer fijn droog in een hotel op een industrieterrein naast de A10 naar Orleans onder de opstijgende vliegtuigen van Orly.
Autos en trucks scheuren langs het hotelraam richting Orleans. Een plek die onze pelgrrims morgen of overmorgen via rustiger wegen hopen te bereiken. In ieder geval niet vliegensvlug.
Kent u die mop van die secretaris en penningmeester die naar Parijs gingen?
Ze gingen ook.
Vandaag doorkruisen de beide pelgrims Ile de France, de bakermat van de gotiek in Frankrijk, aldus Mireille Madou, maar daar merken ze weinig van.
De secretaris weet een kortere weg vanaf Senlis. Die blijkt echter dwars door een militair oefenterrein te lopen. Acces interdit sous amende de 135 euro om van rond je oren vliegende kogels maar te zwijgen.
Maar goed, de penningmeester maakt geen opmerking over die 135 euro en de secretaris verstaat ineens geen Frans meer. Enfin, toch met gevaar voor eigen leven 270 euro uitgespaard.
Canal de l'Ourcq |
Hetzelfde kanaal, maar dan in Parijs |
Zware valpartij
Het vaste ritueel van deze reis herhaalt zich vandaag ook weer. 's Ochtends zon, daarna een aantrekkende wind (tegen!) en des middags plensbuien. Met een variatie, vanmiddag geen plensbuien, het regent constant hard.
De fietsroute gaat tegenwoordig niet meer door de naargeestige voorsteden, maar om vliegveld Charles de Gaulle heen naar het Canal de l'Ourq dat vanuit het oosten helemaal tot in Parijs loopt en uiteindelijk ondergronds in de Seine uitmondt. Nadeel is dat de pelgrimsplaats Saint Denis niet meer wordt aangedaan.
Vlak voor de lunch glijdt de penningmeester over een treinrails op een industrierrein en maakt een lelijke schuiver. Awel, zware valpartij in de bevoorradingszone. Gelukkig zonder erg, geen gebroken materiaal of dito ledematen.
Vervolgens dwars door Parijs over de Rue Saint Martin tot aan het Centre Culturel Georges Pompidou en de Tour Saint Jacques. Nog even een timpaan van de Notre Dame bekijken en via de Rue Saint Jacques Parijs weer uit.
En dat alles in de stromende regen met een koude gure wind.
Voor in den album: Tour Saint Jacques |
In Antony is het verschrikkelijk zoeken naar een onderkomen, maar uiteindelijk zitten onze pelgrims weer fijn droog in een hotel op een industrieterrein naast de A10 naar Orleans onder de opstijgende vliegtuigen van Orly.
Autos en trucks scheuren langs het hotelraam richting Orleans. Een plek die onze pelgrrims morgen of overmorgen via rustiger wegen hopen te bereiken. In ieder geval niet vliegensvlug.
Tympaan van de Notre Dame |
zondag 22 april 2012
Wilt u afronden?
Zondag 22 april Noyon – Senlis 68 km
Zondag is
voor onze beide pelgrims een halve rustdag. En helemaal als het des middags
Luik – Bastenaken – Luik is. Onze broers wilden ook wel eens anderen zien
fietsen, daarom niet gedraald en al vroeg uit de veren. De secretaris had een
goede nachtrust genoten na het vakkundig verwisselen van een band bij de
penningmeester. Kon die tenminste zien dat de secretaris nog wel wat meer kon
dan de statuten citeren of de in- en uitgaande post behandelen.
De zondag
deed zijn naam eer aan. Onder een strakblauwe lucht fietsten de helden door de
bossen boven Compiegne. Lange rechte wegen waar grote borden waarschuwden voor
groot wild. Eigenlijk net de Rendierstraat, maar dan zonder rendiersoep.
De
penningmeester en de secretaris wilden over hun eigen schaduw heenkijken, maar
dat wilde niet zo lukken.
De route
voerde verder door uitgestrekte bossen met de karakteristieke lange rechte
wegen die in knooppunten van acht (carrefour) bij elkaar komen.
Bijzondere wegwijzers wezen de weg, vogeltjes floten en spechten klopten op de bomen. Af en toe werden de beide pelgrims ingehaald door heren van middelbare leeftijd op racefietsen. Ander verkeer was er niet.
In de Jacobskerk in Compiegne was het even zoeken naar de jacobalia, maar uiteindelijk bleek onze apostel boven het orgel zijn standplaats te hebben.
Voor het buitenrijden stopten de pelgrims nog even bij een epicerie waar de penningmeester in eerste instantie een muntstuk van 1 cent als wisselgeld weigerde. De secretaris wilde uitleggen dat men in Nederland meestal bedragen op een veelvoud van vijf cent afrondt, maar hij kon niet op het woord komen. Arrondir hielp de kruideniersvrouw hem. Ah, dat moest hij onthouden voor als iemand nog eens lang van stof was. Wilt u afronden?
Na Compiegne glooiende akkers en gele koolzaadvelden waarboven zich donkere wolken samenpakten. De lucht werd steeds dreigender en juist voor Senlis werden onze helden in het open veld overvallen door een fikse hagelbui.
Enfin: nog
de ganse middag de tijd om alles in het hotel te laten drogen. De secretaris en
penningmeester gaan nu afronden om op France 3 naar La Doyenne te kijken. Eens
kijken hoe anderen zich door regen en wind heen fietsen.
Morgen
gaan onze beide pelgrims naar Parijs.
P.S. Hier
een bericht voor onze dagelijkse volger Mireille Madou.
Sint Elooi was wel thuis in Noyon, maar hij baat daar tegenwoordig een driesterrenhotel uit en de prijsstelling kon geen genade vinden in de ogen van de penningmeester. Dat hij een vroom onderdaan was van koning Dagobert, wisten wij niet. We hadden koning Dagobert al wel ontmoet in Les Rues de Vignes, het vroegere Vinchy dat in 640 door hem aan de abdij van Saint Pierre-et-Paul in Cambrai werd geschonken. Maar eerlijk gezegd hebben wij dat ook maar uit een boekje. Wij kennen vooral Dagobert met zijn geldpakhuis uit de Donald Duck. Iets wat onze penningmeester erg aanspreekt.
Awel, doe
zo voort met ons dagelijks een berichtje te sturen en neem nog een friandise
namens ons. Sint Elooi was wel thuis in Noyon, maar hij baat daar tegenwoordig een driesterrenhotel uit en de prijsstelling kon geen genade vinden in de ogen van de penningmeester. Dat hij een vroom onderdaan was van koning Dagobert, wisten wij niet. We hadden koning Dagobert al wel ontmoet in Les Rues de Vignes, het vroegere Vinchy dat in 640 door hem aan de abdij van Saint Pierre-et-Paul in Cambrai werd geschonken. Maar eerlijk gezegd hebben wij dat ook maar uit een boekje. Wij kennen vooral Dagobert met zijn geldpakhuis uit de Donald Duck. Iets wat onze penningmeester erg aanspreekt.
Tweede P.S. Naast de verkiezingen is het treinongeluk in Amsterdam hier ook groot nieuws op televisie.
zaterdag 21 april 2012
De bruid kussen
Zaterdag 21 april Les Rues de Vignes - Noyon 85 km
Het waaide weer hard over het kale landschap, de
hellingen werden steeds langer en de wind werd steeds kouder. En altijd precies
tegen.
De beide broers maakten daarom niet zo veel mee vandaag,
zij waren vooral bezig met overleven.
Bij de bron van de Schelde moest de secretaris nodig
plassen. Allez, wat is er mooier dan dat in de Schelde te doen. Over enkele
dagen zou zijn plasje langs de veervrouw in Dreigoten komen, dacht de secretaris
tevreden.
Het beeldje bij de bron is geschonken door de stad
Antwerpen. Voor veel Belgen is dit een bedevaartsoord.Bron van de Schelde |
Verder ging het naar Saint Quentin waar onze beide
pelgrims in gesprek raakten met een Fransman die elk jaar een week van de
camino liep.
De basiliek heeft net als de kathedraal van Chartres een labyrinth. De secretaris probeerde hier uit te komen, maar al zijn wegen liepen dood. Hopelijk loopt de weg naar Santiago niet dood.
De basiliek heeft net als de kathedraal van Chartres een labyrinth. De secretaris probeerde hier uit te komen, maar al zijn wegen liepen dood. Hopelijk loopt de weg naar Santiago niet dood.
Bas beklimt brug over de Somme |
De penningmeester begon steeds langzamer te fietsen. Uiteindelijk bleek de oorzaak gelegen in een aflopende achterband. Als een echter broer zette – of beter gezegd legde – de secretaris zich aan het pompen.
In de kerk van Noyon kregen onze beide pelgrims
ongevraagd een mooi stempel in hun paspoort.
De kerk bezichtigen was helaas niet mogelijk vanwege een bruiloft. Een
mooie gelegenheid voor de secretaris om de bruid te kussen.
Bruid afgeleid door de secretaris |
Aan een man in een uniform dat sterk aan Generaal De
Gaulle deed denken, vroeg de secretaris de weg naar een hotel, maar de man was
naar eigen zeggen niet van hier. Zeker uit Colomby les deux eglises.
Noyon is de geboorteplaats van Calvijn, geen vrolijke
jongen, dus de beide broers verlieten
dit stadje maar gauw. Na uiteraard nog een blik geworpen te hebben op de mooie
houten bibliotheek waar je als je heel goed kijkt, nog een verweerde Rochus in
het vermolmde houtwerk ziet.
Thans zitten beide pelgrims om een industrieterrein
buiten Noyon in een Etap hotel, maar wel van alle gemakken voorzien. De fietsen
staan naast het bed, en terwijl de penningmeester de sportkrant leest, werkt de
secretaris deze weblog bij. Straks mag hij ook nog een binnenband bij de
penningmeester verwisselen.
Wilt u afrekenen?
Oma of Denise?
20 april
A quin le madrigua, dios le ayuda, aldus een bekend Spaans spreekwoord,
dat zoiets betekent als de morgenstond
heeft goud in de mond. Vroeg opstaan kan ook zinloos zijn als je toch tot
half negen moet wachten voor je kunt ontbijten. Zo doolden de penningmeester en
secretaris al vroeg door de straten Tournai van om de tijd tot het ontbijt te
doden. De Jacobskerk was nog dicht en de kathedraal was alleen geopend om
werklieden toegang te verschaffen. Zelfs de uitbater van cafe Le Dragon lag nog
op beide oren om van meisjes die geholpen wilden worden met hun huiswerk maar
te zwijgen.
Bij het
ontbijt ontmoetten onze helden een wat ouder echtpaar uit Valkenswaard dat op
weg was geweest naar Lourdes, maar boven Saint Quentin had besloten terug te
keren vanwege de barbaarse weersomstandigheden. Regen, hagel en natte sneeuw en
altijd maar wind tegen. Nu keerden ze weer terug op hun schreden. De
penningmeester en secretaris gingen echter onversaagd verder.
Bij het vertrek was de Jacobskerk inmiddels geopend. De penningmeester toonde de secretaris twee beelden van onze apostel, waarvan een met zwaard. Bij de werkgroep Geschiedenis en Cultuur zou de penningmeester zeker geen gek figuur slaan.
En
gelukkig kunnen wij onze dagelijkse volger, kunsthistorica dr. Mireille Madou –
ook tonen dat wij de jacobalia niet links laten liggen.
Het weer
was iets vriendelijker dan gisteren, dus de beide broers waren zichzelf en
elkaar goed gezind. Gezwind ging het richting Franse grens. De secretaris liet
zich door een fietsende boer uitleggen dat bij het kleine brugje Frankrijk
begon.
De weg
slingerde verder door een versnipperd landschap met plattelandsdorpen
afgewisseld door enkele flink opgeknapte mijnbouwplaatsjes als Hornaing en
Mastaing.
Elodie
In
Warlaing moest de secretaris denken aan zijn eerste pelgrimstocht in 1999 toen
hij een moeilijk moment had. Hij had al een eind gefietst en de weg naar
Santiago was nog zo lang.In de kantine van de plaatselijke visclub – waar de secretaris zijn tentje had staan – vroeg de destijds achtjarige Elodie aan de secretaris wat hij aan het doen was. Ze hielp hem daarmee over een moeilijk moment heen. Elodie moet nu 21 zijn. Wat zou ze doen? Studeren, of getrouwd met een man uit de streek en denkend aan het stichten van een gezin? Zij was ongetwijfeld veranderd, terwijl de secretaris zich weer voelde als toen. Als pelgrim op weg naar Santiago de Compostela.
De
penningmeester en de secretaris waren weer goed bezig vonden ze zelf, want
precies toen de eerste druppels van een fikse plensbui vielen, openden zij de
deur van Cafe Leffe te Cambrai. En als het buiten regent, kun je binnen mooi
deze weblog bijwerken.
Toen zij
na een uur weer wilden vertrekken, arriveerde daar juist Theo. De secretaris
maakte een praatje met hem waarbij hij zichzelf moest toegeven dat hij in
eerste instantie wat al te negatief over hem geoordeeld had. Theo maakte dan
wel niet de meest briljante opmerkingen, maar hij kwam toch ook waar hij wezen
wilde.
In Les
Rues des Vignes vonden de beide broers onderdak in de oude boerderij van Martine Bretzner die ook nog de zorg op zich
had genomen voor een dementerende oma. Toen Martine de kamers toonde begreep de
penningmeester dat hij samen met oma – die Deo Volente in juli 90 jaar hoopt te
worden - in een tweepersoonsbed moest slapen. Ook de secretaris had dit zo
begrepen, maar achteraf bleek het toch een malentendu.
Oma kon
die nacht in ieder geval rustig slapen.
Dat kon van de secretaris niet gezegd worden. Hij raakte aan de zwier met Denise.
donderdag 19 april 2012
Huiswerk maken
Geraardsbergen – Tournai 55 km
Wind, wind
en nog eens een koude gure wind. Veel meer is er over deze etappe niet te
vertellen. Vanaf Lessines gaat het kaal landschap op en neer en dat allemaal
met die gure koude wind in het gezicht. Armoedig ook. Overal vervallen boerenschuren
met verroeste landbouwwagens op het erf. Geen enkele waarbij je denkt: ja, die
zou ik eens graag achter mijn trekker hangen.
Cafes en
winkels zijn er in dit deel van Belgie ook al lang niet meer. Dat werd 50 km
lang op een houtje bijten.
Ter aanmoediging
had iemand op een hek geschilderd dat het 1789 km naar Santiago is.
In
Grandmetz heeft de weg Rue Saint Jacques,
het enige jacobalium op de route.
Vandaar
dat de secretaris en penningmeester bij cafe Le Dragon in Tournai gretig in de
remmen knepen. En aangezien het buiten was gaan plenzen maakten zij zich nuttig
door de plaatselijke tienermeisjes te helpen met hun huiswerk.
Zo moest
Saskia enkele Belgen interviewen over hun leesgedrag omtrent magazines.Maar, wij zijn Nederlanders, zei de penningmeester.
Ja, maar dat houden we onder ons, antwoordde Saskia gevat.
Die komt er wel, dacht de secretaris. Hij voldeed dan ook graag aan haar verzoek iets te schrijven voor haar leraar:
Saskia m’ a pose de bonnes questions, c’etait une conversation tres agreable, schreef de secretaris met zijn Parker pen
Zo, daar kon die leraar het mee doen.
Buiten
kwamen zij de eerste andere langeafstandsfietser tegen. Theo die via Pamplona
naar Malaga fietst. Deed erg moeilijk over een overnachtingsadres. Wilde daar
een deal met de penningmeester mee maken en ergens ver buiten de stad
overnachten, maar daar stak de secretaris een stokje voor. Voor dat geld kon je
ook bij mme Danielle , onder de rook van de Jacobskerk overnachten.
Enfin: net
toen Danielle het tweepersoonsbed voor de penningmeester en de secretaris aan
het ombouwen was tot twee eenpersoonsledikanten, belde hij aan. Hij wilde daar
blijkbaar toch overnachten.
Ook nog eens de gastvrouw van het werk
houden, mopperde de
secretaris.
Ja, die
secretaris is niet altijd zo’n makkelijk mannetje. Die Theo gaan we nog vaak op de route zien, voorspelde hij
dreigend.
Lees in de volgende blogs of dat echt zo is.
Bas en Andr
P.S.
Voor alle volgers: het valt niet altijd mee internetfaciliteiten onderweg te vinden. Weest dus niet ongerust als u een dag niets van onze pelgrims hoort. Zij fietsen veilig verder onder de hoede van onze apostel.
Van het kastje naar Muur
Woensdag 18 april
Dat was dinsdagavond
nog eens een mooi welkom. De beide pelgrims vonden comfortabel onderdak in het Sint
Julianusgasthuis in het centrum van Antwerpen. Een oud pelgrimsonderkomen uit
de veertiende eeuw. De vorige eeuw was het al van alles geweest: werkplaats van
een aannemer, een vluchthuis voor vrouwen
zoals een blijf-van-mijn-lijf-huis hier heet. Dankzij de inspanningen van het
Vlaams genootschap is het echter weer wat het vanouds was: een onderkomen voor
pelgrims.
Hugo
Morael – ex voorzitter van het Vlaams Genootschap – was de hospitalero van
dienst. Hij trakteerde onze beide broers op een pelgrimsmenu in De Sinjoor. Met
Hugo werd het een gezellige avond en voor de secretaris kon het helemaal niet
meer stuk toen Hugo de deur van de statige vergaderzaal opende. Voor de secretaris
is een vergaderzaal toch altijd weer een hoogtepunt in zijn bestaan.
Woensdagmorgen vroeg lieten onze pelgrims zich met een grote lift eerst 31 m diep zakken om door de Sint Annatunnel de andere oever van de Schelde te bereiken.
Vervolgens
ploegden zij zich tegen een gure wind door het Vlaamse land. Voor Rupelmonde
reden zij verkeerd. Curieus, want dat is nog wel de geboorteplaats van Gerard
Mercator, de vader van de cartografie. In 1569 publiceerde hij zijn wereldkaart
met de cilinderprojectie die nu nog steeds als standaard geldt.
Onze lieve vrouwe van de Schelde bid
voor ons
Tot
Ach Schelde, blijf gewoon rivier en
stort je niet in zee.
Blijkbaar
een hartekreet van iemand die niet zo goed tegen verandering kan.
Bij Dreigoten moesten de beide broers overvaren. Bel hier voor de veerman, stond op een bordje.
Tot hun verrassing kwam er echter een veervrouw aanfietsen.
De secretaris wilde hier het fijne van weten, maar de vrouw was niet van enige conversatie gediend.
Ach ja, de ene keer is het een veerman, de andere keer een veervrouw.
Meer wilde zij er niet over kwijt.
Jacobalium
In Aalst
was het eerste jacobalium te bewonderen. In de Grote Sint Maartenskerk hangt
een schilderij van onze apostel als morendoder.De secretaris stak er zijn eerste kaarsje op als steun voor een ver familielid.
Bij terugkomst bij de fietsen oogstten onze helden alom bewondering. Het katholiek vrouwengilde had hun schelpen opgemerkt en vroeg of ze compostelagangers waren.
Onderdak
Rond half
zes streken onze broers neer in een cafe op de Grote Markt in Geraardsbergen. Terwijl
de penningmeester de kleine kas met Duvels verteerde, ging de secretaris op
zoek naar onderdak. Bed and breakfast De
Muur heette niet voor niets zo. Toen de secretaris na een helse klim over
de kasseien daar aan kwam, bleek het vol. Waarom belde hij dan niet van
tevoren? Zal de oplettende volger van deze blog zich afvragen. Dat deed hij
inderdaad, maar de uitbater had zijn gsm uitstaan.
Afscheid nemen
De
penningmeester sprak ondertussen in het cafe met Luc die ooit van plan was
geweest naar Santiago te vertrekken, maar degene met wie hij mee zou gaan,
kreeg kanker en het was er niet meer van gekomen. Hij had altijd nog eens graag
naar Santiago gegaan, maar nu voelde hij zich daar te oud voor worden. Ouder worden is steeds vaker afscheid nemen, aldus Luc. Zowel van dingen die je niet meer kan, als van mensen.
Wanneer we in Santiago dachten aan te komen?
“20 mei? Maar die dag word ik juist 78 jaar.”
Of we eens aan Luc wilden denken, in Santiago.
De penningmeester en secretaris zullen een kaarsje voor hem branden.
Wielershirt
Onderdak vinden viel nog niet meer. De secretaris werd van het kastje naar de Muur gestuurd. Uiteindelijk wist hij op de weg naar Onkerzele bij podoloog Annick onderdak
te regelen. Een aantrekkelijke verschijning van ongeveer veertig jaar oud. Ze kon
de ogen niet van het shirt van de secretaris afhouden.De andere morgen vroeg ze aan het ontbijt zelfs of ze een foto van de secretaris mocht maken.
Nu weet de secretaris ook wel dat hij er nog best mag zijn, maar dat vrouwen een foto van hem wilden, was toch een nieuwe ervaring.
Even later
kwam Annick terug met een grote ingelijste foto van haar man in volle
beklimming van De Muur in precies hetzelfde shirt als de secretaris. Het was
een foto van tien jaar geleden, toen de darmkanker net bij hem begonnen was.
Fietsen zat er voor hem niet meer in. Hij lag nu hij in het ziekenhuis in Gent
met een darmperforatie. Opereren was niet mogelijk.
Ook voor
Annick en haar man branden we een kaarsje in Santiago.
Abonneren op:
Posts (Atom)