Oma of Denise?

20 april

 Tournai – Les Rues de Vignes 78 km

A quin le madrigua, dios le ayuda, aldus een bekend Spaans spreekwoord, dat zoiets betekent als de morgenstond heeft goud in de mond. Vroeg opstaan kan ook zinloos zijn als je toch tot half negen moet wachten voor je kunt ontbijten. Zo doolden de penningmeester en secretaris al vroeg door de straten Tournai van om de tijd tot het ontbijt te doden. De Jacobskerk was nog dicht en de kathedraal was alleen geopend om werklieden toegang te verschaffen. Zelfs de uitbater van cafe Le Dragon lag nog op beide oren om van meisjes die geholpen wilden worden met hun huiswerk maar te zwijgen.

Bij het ontbijt ontmoetten onze helden een wat ouder echtpaar uit Valkenswaard dat op weg was geweest naar Lourdes, maar boven Saint Quentin had besloten terug te keren vanwege de barbaarse weersomstandigheden. Regen, hagel en natte sneeuw en altijd maar wind tegen. Nu keerden ze weer terug op hun schreden. De penningmeester en secretaris gingen echter onversaagd verder.

Bij het vertrek was de Jacobskerk inmiddels geopend. De penningmeester toonde de secretaris twee beelden van onze apostel, waarvan een met zwaard. Bij de werkgroep Geschiedenis en Cultuur zou de penningmeester zeker geen gek figuur slaan.

En gelukkig kunnen wij onze dagelijkse volger, kunsthistorica dr. Mireille Madou – ook tonen dat wij de jacobalia niet links laten liggen.

 Even buiten Cambrai passeerden de broers fietser Theo die daarmee uit hun leven verdween.

Het weer was iets vriendelijker dan gisteren, dus de beide broers waren zichzelf en elkaar goed gezind. Gezwind ging het richting Franse grens. De secretaris liet zich door een fietsende boer uitleggen dat bij het kleine brugje Frankrijk begon.

De weg slingerde verder door een versnipperd landschap met plattelandsdorpen afgewisseld door enkele flink opgeknapte mijnbouwplaatsjes als Hornaing en Mastaing.

Elodie

In Warlaing moest de secretaris denken aan zijn eerste pelgrimstocht in 1999 toen hij een moeilijk moment had. Hij had al een eind gefietst en de weg naar Santiago was nog zo lang.
In de kantine van de plaatselijke visclub – waar de secretaris zijn tentje had staan – vroeg de destijds achtjarige Elodie aan de secretaris wat hij aan het doen was. Ze hielp hem daarmee over een moeilijk moment heen. Elodie moet nu 21 zijn. Wat zou ze doen? Studeren, of getrouwd met een  man uit de streek en denkend aan het stichten van een gezin? Zij was ongetwijfeld veranderd, terwijl de secretaris zich weer voelde als toen. Als pelgrim op weg naar Santiago de Compostela.

De penningmeester en de secretaris waren weer goed bezig vonden ze zelf, want precies toen de eerste druppels van een fikse plensbui vielen, openden zij de deur van Cafe Leffe te Cambrai. En als het buiten regent, kun je binnen mooi deze weblog bijwerken.

Toen zij na een uur weer wilden vertrekken, arriveerde daar juist Theo. De secretaris maakte een praatje met hem waarbij hij zichzelf moest toegeven dat hij in eerste instantie wat al te negatief over hem geoordeeld had. Theo maakte dan wel niet de meest briljante opmerkingen, maar hij kwam toch ook waar hij wezen wilde.

In Les Rues des Vignes vonden de beide broers onderdak in de oude boerderij van  Martine Bretzner die ook nog de zorg op zich had genomen voor een dementerende oma. Toen Martine de kamers toonde begreep de penningmeester dat hij samen met oma – die Deo Volente in juli 90 jaar hoopt te worden - in een tweepersoonsbed moest slapen. Ook de secretaris had dit zo begrepen, maar achteraf bleek het toch een malentendu.

Oma kon die nacht in ieder geval rustig slapen.

Dat kon van de secretaris niet gezegd worden. Hij raakte aan de zwier met Denise.