De ouders van de pelgrim

Zondag 15 april begin ik samen met Bas Brouwer ('t is niet mijn broer) aan de fietspelgrimage naar Santiago de  Compostela. Onwillekeurig moet ik daarbij denken aan de eerste keer (1999) dat ik alleen naar Santiago de Compostela vertrok. Ik overnachtte toen bij mijn vader in zijn flat te Breda. 

Vader is er inmiddels niet meer en Bas en ik ontvangen (ongetwijfeld liefdevol) onderdak in de pelgrimsherberg De Jacobsmantel van het lid van ons genootschap, Maria van Hassel in het Begijnhof van Breda.

Hieronder het verhaal dat ik over mijn vader (en moeder) schreef.
    
Belde hij nog maar elke dag

Waarom gaan mensen lopen of fietsen naar Santiago? Een vaak gestelde vraag waar reizigers die het betreft vaak zelf niet goed antwoord op weten. Velen zijn op zoek naar iets, maar wat ze dan op de weg naar Santiago denken te vinden, weten ze ook niet zo goed.

Zelf reed ik in de jaren negentig met een bibliobus door de provincie waar leners wel eens een boekje terugbrachten over een pelgrimstocht naar Santiago. Meestal las ik ze zelf en nam me voor ooit ook nog eens zo’n reis te maken. Zoals met veel dingen in het leven, bleef het bij vage plannen.



C.P, Brouwer-Mol (Lina) 1920 - 1997 met Otto (1983 - 2002)  



Dit veranderde toen in 1997 mijn moeder overleed. Moeder had op het eind van haar leven spijt dat ze er niet meer had uitgehaald. Ze was muzikaal maar had nooit een instrument leren bespelen, ze kon goed leren, maar was na een jaar Mulo afgehaakt.

Voor mij was het een eye opener. Straks ben ik zo oud en denk ik had altijd nog eens naar Santiago de Compostela willen gaan, maar ik ben nooit van huis vertrokken.



Ik moest toch nog enige aarzeling overwinnen. Uiteindelijk besloot ik de definitieve beslissing uit handen te geven. Ik deed een brief in het postbakje van mijn leidinggevende Wim met het verzoek voor twee maanden onbetaald verlof. Als dat niet gehonoreerd werd, was dat jammer, maar ook was het probleem dan opgelost.

Na tien minuten kwam Wim mijn kamer binnen lopen: “Ja, dat is wel goed, alleen Compostela is met één L.

Mijn vader, inmiddels 85 jaar oud en net weduwnaar geworden, was niet zo enthousiast van het idee dat zijn enige zoon zo’n lange fietsreis zou gaan maken. Ik stelde voor om een mobiele telefoon te kopen (destijds nog iets bijzonders): “Dan kun je me af en toe eens bellen.”

Boven Parijs realiseerde ik me dat hij me tot nu toe elke dag had gebeld en dit de hele reis zou gaan doen. Ik moest dit even verwerken, je trekt niet twee maanden de wereld in om elke dag door je vader gebeld te worden. Ik realiseerde me tegelijkertijd dat er ook een tijd zou komen waarin ik zou zeggen: belde hij nog maar elke dag.

P.M. Brouwer (Piet), 1913 - 2001

Die tijd kwam twee jaar later. In 2001 overleed mijn vader. Toen ik zijn flat aan het leegruimen was, vond ik daar een grote enveloppe van de bank waarop mijn vader had geschreven: vertrek Goede Vrijdag 2 april. In het zo vertrouwde handschrift zag ik mijn belevenissen opgetekend. Op basis van de telefoongesprekken had hij een heel dagboek van mijn reis gemaakt. Ik zag de reis opnieuw door de ogen van mijn vader. Zijn bezorgdheid als ik weer met moeite een slaapplaats had gevonden. Zijn vreugde als ik iemand ontmoet had met wie ik samen had gegeten.

Ik was hierdoor zo ontroerd dat ik ter plekke tegen mijn vriendin zei: Als het weer Goede Vrijdag is, maak ik weer een pelgrimstocht, maar dan ter nagedachtenis aan mijn vader.

In 2002 fietste ik opnieuw de pelgrimsweg naar Santiago de Compostela. Sindsdien ben ik nog vaak naar Santiago gefietst. Op het plein voor de kathedraal keek ik dan altijd een keer naar mijn mobiel. Die bleef stil.

Ze zullen daarboven geen beltegoed hebben.

André Brouwer, april 2012