Suerte y mala suerte

De bagageband van vliegveld A Coruna stopt zonder dat mijn rugzak is langs geweest. Toch maar even om de hoek kijken en wat ligt daar? Juist. En zo ging het de ganse dag. De bus in Alkmaar Noord was vet te laat en reed ook nog eens mega om vanwege een wegopbreking. Lopen was snellerr geweest.
In Zaandam moest iemand met een rolstoel de trein uit maar er was geen assistentie.
Op Schiphol zit ik tijden tegen een gate zonder vliegtuig aan te kijken en als ik dan maar wat ga drinken, zit ineens iedereen al in het vliegtuig.
De steward en stewardess van Iberia vinden elkaar erg leuk en vergeten daarom mijn bocadillo con jamon. Blijkbaar hebben ze in de cockpit wel aandacht voor de stuurknuppel, want we komen zonder ongelukken in Madrid aan. Zelfs 20 minuten te vroeg.

Zelfsturende metro

In Madrid moet ik met een soort metro van de ene terminal naar de andere, maar er rijden diverse treinen langs zonder te stoppen. En je kan ook niet de aandacht van de machinist trekken, want die is er niet. Je mag zelf voorin zitten.
Uiteindelijk is er een mevrouw met een Iberia vestje aan die ingrijpt. Op de andere terminal ben ik precies op tijd om in te checken. Goed dat we zo snel van Amsterdam naar Madrid hebben gevlogen.

Vanaf het vliegveld met de bus naar A Coruna. Daar is het weer lastig te vinden, welke bus je moet hebben naar Ferrol. Helaas rijden de gebroeders Vazquez niet op Ferrol  (zie blog van verleden jaar) maar moet ik  Arriva hebben.
Daar zijn er maar drie van op het busstation, dus dat gaat wel lukken. Dan rijden we weer dezelfde weg terug om net voor het vliegveld linksaf te slaan naar Ferrol.

En in Ferrol zie ik twee schepen liggen die ik 2,5 uur geleden ook al vanuit het vliegtuig had gezien. Ik vond het vanmiddag al zo gek dat ik het strand van A Coruna niet uit de lucht herkende (zie de blog van verleden jaar over 2 meisjes op het strand), maar dat was dus niet A Coruna maar   Ferrol.
Ik  heb dus een gigantische omweg over land gemaakt om vanuit de lucht weer op zeeniveau te komen.

In de bus vrienden gemaakt. Daphne en Aaron brengen me naar een hostal, waar het prima toeven is.
Aan de buitenkant is totaal niet te zien dat het ook een restaurant is, maar het begint vol te lopen met lokale mensen. Een goed teken. Zo meteen maar eens gaan eten en daarna....
Mijn papegaai zou zeggen: Rocky moe, Rocky gaat slapen.

Daphne en Aaron wijzen me een hotel

Morgen hopelijk wat meer stilistisch verzorgde avonturen. Op naar San Andres de Teixido.

Al final, een hostal

Buenas noches.

Maak al jaren dit soor foto's, maar nu is er ineens een naam voor: een selfie