Frau Antje: of hoe er aan het eind weer een Duitser wint

Vannacht eens een keer geen feestende Spanjaarden, maar slechts het ruisen der golven. Dat was ook het enige voordeel van het chique hotel. Wel tijd gehad om mijn kleren te wassen, maar die waren vanmorgen nog nat.

Het is weer meteen klimmen en ook de Arme Klaren laten zich weer van hun donkere zijde zien: regen. Bovenop een heuvel neem ik een pauze en daar zie ik een verlegen pelgrima aankomen. Verlegen, want ik ben dit meisje met dikke benen deze camino al een paar keer tegengekomen, maar afgezien van een korte groet kon er geen praatje af. Een mooie gelegenheid kennis te maken: Antje uit Duitsland. Ze vertelt  dat ze vannacht de enige in de pelgrimsherberg in Mino was. Enfin, heb ik door mijn keuze voor een hotel toch iemand wat privacy gegund.
Antje gaat weer verder.

Als in bij een bushalte pauzeer komt Antje weer langs. Ongemerkt ben ik haar dus gepasseerd. Ze vraagt of er een bus gaat, want ze heeft last van haar enkel. Nee, een bushalte betekent in Spanje niet dat er ook een bus langskomt, heb ik van mijn uitstapje naar San Andres de Teixido geleerd.
Antje gaat weer verder.

Voor me zie ik een splitsing. Rechtdoor gaat het stijl omhoog en rechtsaf naar beneden. Ik hoop dat de schelp rechtsaf wijst, maar nee. Het is rechtdoor en of het nog niet genoeg is trekken de Arme Klaren ook nog eens alle registers open. Ik schuil onder een boom. Vanaf de berg komt een jongen met ontbloot bovenlijf  de berg afgerend onder het uitstoten van onsamenhangende klanken. Hij begint een verhaal tegen me te schreeuwen. Ik kijk even naar zijn voeten om te zien of ik hier soms een ontmoeting met de duivel heb.   Dan komt er een vrouw - blijkbaar zijn moeder - van de berg die haar verontschuldigingen maakt en een praatje over het weer begint. Daar kan ik inmiddels van meepraten. Esta parando? vraagt ze. Nee, antwoord ik beslist: sigue lloviendo (het blijft regenen). Nee, die Arme Klaren krijgen mij niet meer gek.

In Betanzos neem ik de Albergue de Peregrinos. Jammer, maar Antje heeft vannacht geen prive slaapplaats. Camas, camas, camas (bedden) zegt de hospitalero als hij mij de slaapzaal wijst. Inderdaad, 16 stapelbedden aan de ene kant van een scheidingswand, 16 aan de andere. Ik ben blij dat ik de eerste ben. Dat voorkomt het probleem wat je zou moeten doen als Antje er al zou zijn. Kies je een bed aan de andere kant van de zaal, dan is het net of je contact mijdend bent. Kies je een bed dichtbij, dan zou dat wel eens bedreigend over kunnen komen.
Het is nu de keus aan Antje die vlak na me binnenkomt. Ze kiest een bed aan mijn kant van de muur, met één bed tussenruimte. Iets van haar motivatie wordt duidelijk als ze vertelt dat ze het afgelopen nacht helemaal niet zo leuk vond om als vrouw alleen de enige gast in de pelgrimsherberg te zijn.
Daar had ik nu weer niet aan gedacht.

Antje zou geen Duitse zijn als ze geen veel betere gids dan ik zou hebben (Der Weg is das Ziel). Ik mag hem een uurtje lenen en lees veel mogelijkheden om de dag van morgen naar Hospital de Bruma (28 km) wat te bekorten. Ongegeneerd worden de plaatsen opgesomd waar je een taxi zou kunnen bellen met daarna de schijnheilige zin: In Pilgerbureau in Santiago sollten sie better nichts von dieser Aktion berichten.

Volgens Antje is er morgen halverwege een hostal, maar zelfs in de gids van Antje kan ik die niet vinden. Ik vraag hoe ze aan die informatie komt. Van haar vader. Tja, wie ben ik om met haar vader te gaan discussieren want hoe dan ook: aan het eind wint er een Duitser.

P.S. Voor mijn vaste volgster. Museo das Marinas was inderdaad vandaag dicht, maar volgens het bordje op de deur morgen vanaf 10.00 uur open. Ik wacht wel tot die tijd.