Al final, la catedral

Bijna altijd was er wel ergens een weg in de buurt, maar vandaag ging de camino een stuk over onverharde paden door heuvelachtig gebied waar je alleen het fluiten van de vogels en het ruisen van de bergbeken  hoorde.
Het voetpad eindigde echter 5 km voor het centrum van Santiago abrupt op een industriegebied. Groter kon het contrast niet zijn. En vandaar werd het ook niet meer mooi. 5 km todo recto tot de kathedraal. Het aardige is dat ik nog nooit op deze manier Santiago ben binnengekomen. Door de Rua San Francisco die langs Los Reyes Catolicos het plein op komt.

Op het zonovergoten plein voor de kathedraal was het druk. Een Spaanse man en een vrouw vragen hoe het mij en de Duitse gaat. Ik denk dat ze het over Antje hebben, maar pas later realiseer ik me dat ik ze vorige week vrijdag op mijn eerste dag heb gezien toen ik vroeg of je als voetganger over de brug over de baai van Ferrol mocht. Die Duitse was dus niet Antje maar Maria. Enfin, even leuk langs elkaar heengepraat.

Enkele mij bekende hostals zitten vol. Voor de zekerheid nog even langs La Tita in de Rua Nova geweest (herken je dit nog broer Bas?) en die hadden zowaar plaats. Voor 20 euro per nacht in het centrum van Santiago dus je kunt niet zeggen dat ik het geld over de balk gooi. Verschil alleen is dat ik twee jaar geleden met mijn broer een tweepersoonskamer had met uitzicht op straat. Nu zit ik in een soort bezemkast aan de achterzijde met een klein kijkgaatje naar buiten. Als er brand uitbreekt zit je als een rat in de val, maar daar moet je maar niet aan denken.

Een beetje te zuinig geweest met bagage meenemen. Oplader van de fotocamera thuisgelaten en er verschijnt al een dag een waarschuwingslampje dat de batterij bijna leeg is. De oude vrouw in de Rua do Vilar bij wie ik altijd mijn compostela laat plastificeren weet raad, voor 3 euro wil ze de batterij wel opladen. Hopelijk is de stroom opgewekt door een van die windmolens die je steeds meer ziet en is het geen windhandel.

En dan toch nog een klein mirakel. Bij aankomst in Santiago moet ik altijd aan mijn vader denken. Hij heeft mijn eerste camino nog meegemaakt (hij belde me toen elke dag op mijn mobiel, wat niet zo mijn idee was van de wijde wereld intrekken, maar ik dacht toen al: er komt een tijd dat ik denk: belde hij nog maar elke dag). Zoals de meesten van u  wel weten, rijd ik in de auto van mijn vader, een Peugeot 505, die inmiddels in Europa praktisch uitgestorven is. Als ik er 1 keer per jaar 1 op de weg zie rijden is het veel. Vandaag bij het binnenlopen van Santiago kwam me een Peugeot 505 tegemoet.

Enfin, tot zover de blog voor vandaag. Morgen een dag in Santiago. Dan zal ik ook even langs de Armen Klaren wandelen om ze te bedanken voor de laatste 2 dagen zonneschijn.
En  terwijl ik dit schrijf komt ineens It is raining again van Supertramp uit de geluidsboxen. Dit was mijn caminolied van 1999, toen het ook vooral regende.

Hoe dan ook, morgen een blog met de evaluatie van de afgelopen camino.  Nu eens zien of ik de hoofdpersonen van de afgelopen week op de Plaza Obradoiro tref.