Thuiskomen in de huiskamer

Lavacolla - Santiago 12 km

Ja, dat krijg je als je met de voeten van de Arme Klaren speelt. In plaats van de beloofde zon een miezerige regen waardoor je niets door je bril ziet en waarvan de katten zelfs wegvluchten.

Katten op de camino

 

Gisteren vrienden gemaakt en gegeten met Chantal, Francois en George, Walen uit Marche en Famenne. Op zich leuk, maar lastig dat ze dan weer precies om acht uur moesten eten terwijl d'n blog nog niet zo was zoals ik hem hebben wilde.

 

 



Liet me ontvallen dat is secretaris ben van het genootschap, waarna ik als een soort specialist beschouwd werd en de ganse tijd van allerlei vragen moest beantwoorden.
Eenmaal in bed voelden mijn benen als twee blokken beton, dus goed dat het vandaag maar 12 km is.

Door de regen is er weinig vreugde op de Monto de Gozo. De eerste die vroeger daar de kathedraal onwaarde was de koning der pelgrims, maar nu is het vooral koffiedik kijken in de dikke mist.
De entree is net als vorig jaar weinig verheffend.

Weinig glorieuze intocht in Santiago

In de huiskamer tref ik Klaas (de hospitalero die gaat) en Chris en Freek die de volgende twee weken hospitalero zijn.(Voor degenen die het niet weten: ons genootschap heeft dit seizoen op proef een ruimte gehuurd waar we Nederlandse en Vlaamse pelgrims verwelkomen. Dit omdat het al jaren een vaak gehoorde 'klacht' is: ja, nu ben ik in Santiago, en is dit het nu? Waar kan ik mijn verhaal kwijt?).

Astrid en Peter komen binnen. Ze zijn eind maart te voet vertrokken uit Nederland. Voor Peter is het een rite de passage, hij werd 65 en had 50 jaar gewerkt en het was nu wel mooi. Aan hun kinderen vroegen ze of Peter alleen moest gaan (dan maak je gemakkelijker contact) of met zijn tweeen. De kinderen kozen voor het laatste. In Frankrijk vierden ze 'in stilte' hun veertigjarig huwelijk, maar een fransman die  het hoorde bood hen een fles champagne aan.
Volgende week gaan ze met de bus weer naar huis en zeker niet met het vliegtuig (we hebben geen vier maanden gelopen om in vier uur weer thuis te zijn).

Freek, Peter, Astrid en Chris

Op zoek naar een onderkomen. Mijn 'stamhotel' La Tita is helaas vol. Ik had ze wel een e-mail gestuurd om te reserveren, maar die lezen ze natuurlijk niet. Het is tenslotte Spanje, dat had ik kunnen weten. De volgende drie hotels zijn ook completo, maar uiteindelijk prima geslaagd in de Rua Gelmirez vlak bij de kathedraal.

Het bestuur maakt zijn entree

Op de Plaze Obradoiro is het een gezellige boel, de 'Orden' rukt uit met veel paramilitair vertoon.
Verder het gebruikelijke tafereel van pelgrims die het einde van hun tocht komen vieren.

De twee heren die gisteren mijn pet vonden komen langs en verder nog wat mensen die ik gisteren gezien heb (als je pas een dag loopt heb je nog niet zo veel vrienden).

Niet iedereen is geboeid door het spektakel

In het museum is een interessante tijdelijke expositie van jacobsbeelden uit de 15e, 16e en 17e eeuw.
Om er te komen moet je via de Portico de la gloria, normaal de belangrijkste ingang van de kathedraal, maar nu voorbehouden aan mensen met een kaartje. De gewone gelovigen moeten maar door de Portico de la Fe.

(Betaalde) entree via de Portico de la Gloria

Regels veranderen voortdurend. Blijkbaar nodig want volgens een artikel dat ik van mijn vaste volgster kreeg is er de laatste 80 jaar meer vernield in de kathedraal dan in de laatste 800 jaar.

Verder een rustige dag gehouden. Een tijdje op de Plaza Obradoiro gezeten en alle eerdere momenten teruggehaald dat ik hier was. De eerste keer in 1999 op de fiets. Toen kon ik vanaf hier mijn vader nog bellen. De tweede keer in 2003 na de Via de la Plata. In 2005 na de Camino del Norte. In 2011 na de Camino Portugués met Bert, Gerrit en Adrie en onze pelgrimsvrienden van onderweg Maria en Concha. Voor Concha werd het allemaal even te veel. Ze had onderweg verteld dat haar twee kinderen aan haar ex-man waren toegewezen omdat zij haar werk als verpleeghuisarts niet wilde opgeven. Ik realiseerde me ineens dat het die dag dat we aankwamen in Santiago Moederdag was.
De volgende dag stuurde Concha me naar de apotheek om 95% alcohol te halen omdat ze Adrie aan haar beenblessure ging behandelen.
Adrie is er niet meer en Concha en Maria zijn verworden tot een mooie pelgrimsherinnering.
En vorig jaar was ik hier twee keer. De eerste keer samen met Bas als de secretaris en penningmeester die uit Nederland waren komen fietsen en de tweede keer samen met Gerrit, als afsluiting van mijn voettocht die in 2009 samen met hem in Saint Jean Pied de Port was begonnen.
En nu vandaag als een nieuw begin, het laatste staartje naar Fisterra en Muxia.

Leuk dat u mijn avonturen de komende dagen wilt volgen.

Rij voor het pelgrimsbureau waar ik gelukkig niet heen hoef