Boetedoening

Arzua - Lavacolla 29 km


Vroeg uit de veren, maar ook weer niet te vroeg, want we reizen naar de Apostel van het Westen (helaas Mireille, deze blog doet niet aan voetnoten) en dat wil zeggen dat Arzua om half zeven nog in duisternis baadt.
Gelukkig heeft bar Ultreia elektrisch licht, zodat men daar een tostada voor me kan maken.
Juist als ik om half 8 vertrek stoppen de Gebroeders Freire om een pelgrim op te pikken. Wat een aanlokkelijk alternatief, het lijkt hier wel de verzoeking van de heilige Antonius, maar zoals mijn moeder al zei: hij die zichzelf beheerst is sterker dan hij die een stad inneemt," dus we negeren de gebroeders Freire als ware zij de duivel zelve.

Gebroeders Freire pikken een pelgrim op
 

Veel bospad door Galicisch regenwoud vandaag. En de heiligen zijn blijkbaar proactief bezig vandaag, want al na de eerste km hoor ik 'gorra, gorra,' achter me. Dat is Spaans voor pet en twee Spaanse heren brengen me mijn pet achterna. "Als je kont niet aan je lijf vastzat, vergat je die ook nog" zou mijn moeder gezegd hebben (mijn moeder zaliger had ook minder verheven spreekwoorden in haar repertoire). In ieder geval dank aan de heilige Antonius.

Veel Galicisch regenwoud vandaag

Het is klam deze morgen, dus dat is zweten. Waar ik vorig jaar nog achter een penningmeester in de mist reed, loop ik nu achter pelgrims in de mist. Het zweet loopt alle kanten langs mijn lichaam en ik ben 'como una sopa' zoals ze hier zeggen.

Geen penningmeester, maar pelgrims in de mist
 

Maar wie verschijnt daar om 11.00 uur? Nee, niet de korttenige adelaar, maar de Arme Klaren in eigen persoon, dus dat wordt mooi weer.

De Arme Klaren geven toelichting op het weerbericht
 

Normaal loop ik gedurende lente of herfst en ik moet even wennen aan de populatie op de camino. Geen doorgewinterde pelgrims, maar 95% Spanjaard die er gezien hun lichtgewicht rugzakje een dag- of weekendtripje van maken. En vooral veel jongeren.

Op een terrasje maak in kennis met Sergio uit Asturias die met zijn dochter wandelt. Die is echter achter hem omdat ze met een andere pelgrima wilde kletsen. Sergio is vol lof over zijn dochter, dus ik wil daar wel eens kennis mee maken. Als Sergio ziet dat ik een bocadillo bestel, gaat hij zijn dochter bellen of ze soms honger heeft. Zijn dochter neemt echter niet op.  En als ik zeg dat ik zijn dochter wel wil ontmoeten en daarom nog even wacht, wordt Sergio wat zenuwachtig. Uiteindelijk duurt het wachten Sergio te lang en hij vertrekt. Op de een of andere manier krijg ik het gevoel dat ik in het Dwaallicht van Elsschot terecht ben gekomen. Die dochter bestaat helemaal niet en die Sergio spreekt gewoon over een hoer. Nou, nou André, wat een platvloerse gedachten en dat nog wel op weg naar de apostel.

Na zulke zondige gedachten kan het onheil niet uitblijven. De zon begint steeds harder te branden en na Pedrouzo ben ik nog te enige pelgrim. Er is geen kat op de camino. Ik heb het idee dat het nog een kilometer of zes is (de routegids uit gewichtsbesparing maar thuis gelaten) maar dat blijken er uiteindelijk tien te zijn.
En naar vliegveld Lavacolla is er een stevige klim (van 250 naar 360 m) in de brandende zon.

Geen kat op de camino
 

"Van het vliegveld naar het hostal is het nog een heel eind," zei Gerrit verleden jaar. Ach, dat zal wel meevallen, dacht ik, maar helaas had Gerrit gelijk
Uitgewoond val ik om kwart voor vier in hostal San Paio neer. Precies op tijd om de live-uitzending van de Tour de Francia te zien waarmee TVE om 16.00 uur begint. Als Ruiz da Costa wint, kan ik eindelijk mijn siësta gaan houden, maar ik ben nog te moe om te slapen.

P.S. Na een uur aan mijn blog gewerkt te hebben, schakelde de computer ineens automatisch uit en kon ik weer opnieuw beginnen. Dat is nog eens boetedoening! En de heilig San Isidore had blijkbaar geen proactieve dag.