Vandaag eerst naar het kerkje van Nuestra Señora da Barca (Onze Lieve Vrouw van de Boot).
Volgens de legende zat Jacobus hier droef te moede aan de oevers van de oceaan omdat zijn werk als evangelist mislukt was. De maagd Maria arriveerde in een stenen boot met stenen zeil en sprak hem bemoedigend toe.
Onze vaste commentatrice vertelt dat in haar publicatie 'Onderweg naar Compostela' veel mooier dan ik dus ik zou zeggen: lezen dat boek. 1)
Voor de kerk is het stenen zeil nog te bewonderen. Als je er negen keer onderdoor kruipt, schijn je van je reuma te genezen. Veel mensen doen dit dan ook daadwerkelijk. Of het ook tegen spierpijn helpt, weet ik niet. Ik zoek mijn heil liever bij de masseuse.
En de kerk is zowaar open en nog wel voor de mis. Ik bedenk dat ik deze reis nog geen enkele pelgrimsmis heb bijgewoond, dus ik besluit samen met zes gelovigen de mis bij te wonen.
 |
| Nuestra Señora de la Barca |
¡Virgen de la Barca! Somos tus hijos que en barca de la iglesia fundada por tu Hijo Jesucristo, navigamos hacia el Puerto de salvación donde tu cariño de madre nos espera.
Dan naar bar Noche y dia waar geen maagd, mar de bus naar A Coruña zal verschijnen. Er stoppen twee bussen, maar die gaan beide niet naar A Coruña. Dan komt er een jonge dame met een rolkoffer aanlopen. In keurig Spaans vraagt ze in de bar naar de bus naar A Coruña. 'Die is net weg, ' zegt een vrouw aan een tafel.
'Nee hoor,' probeer ik haar gerust te stellen. Een oudere man gaat zich ermee bemoeien. Hij pakt de dienstregeling erbij. Kijk, de bus gaat om 10.45 en het is nu 10.50 uur, dus de bus is al weg. Tegen zoveel logica kan ik niet op: Wat heb je liever vraag? ik aan de jonge vrouw (in het Spaans) een papieren bus of een bus die in werkelijkheid komt. De vrouw vraagt (nog steeds in het Spaans) waar ik vandaan kom. "Soy de Olanda," antwoord ik. "Ik ook," zegt ze in keurig Nederlands. Emily is lerares Spaans en reist op de bonnefooi met lijnbussen langs de Noordkust.
Een echtpaar komt eraan. "Hé, we horen Nederlands praten." De vrouw van het stel vraagt waar ik begonnen ben met lopen want ik kom haar zo bekend voor. Ik ben onderweg geen Nederlander tegengekomen, dus ik antwoord dat ze me waarschijnlijk van het genootschap kent. "Ja,' zegt ze, hebben we jou niet gezien bij de onthulling van het bankje voor Adrie in Nasbinals?
Dan komt de bus eraan die 100 m verder stopt. Ik verontschuldig me en ren achter de bus aan. "Ik geloof niet dat die naar A Coruña gaat," zegt Emily nog. "' Zullen we dat nu eens gewoon aan de chauffeur vragen? antwoord ik geërgerd." Dit soort mensen zal nooit een mirakel meemaken.
De gebroeders Vazquez hebben een oud beestje ingezet. Af en toe is het twijfelachtig of hij de top van de vele hellingen gaat halen. Ik breek me ondertussen het hoofd over wie dat echtpaar ook al weer was dat ik in Nasbinals heb gezien. En ook wat een toeval dat je elkaar hier dan weer tegenkomt. El mundo es un panuelo, (de wereld is een zakdoek) zei mijn juf Spaans Juanita vroeger.
De bus boemelt vrolijk langs de kust. Van Ponte do Porto gaat het 9 km naar Camariño, om langdurig over een hobbelig haventerrein te cruisen om dan weer vrolijk dezelfde weg terug te gaan naar Ponte do Porte. Daar zijn we weer op het punt waar we 25 minuten ook waren. Dat wordt nog een gezellige rit naar A Coruña. Maar in Vimianzo sommeert de chauffeur Emily en mij uit te stappen. Even later verschijnt aan de overkant van de straat een andere broer Vazquez. Het is de snelbus uit Fisterra die even later de snelweg op gaat om in één ruk naar A Coruña te scheuren. Ik kan me nu wel iets voorstellen bij de avontuurlijke reis van Emily met streekbussen.
 |
| A Coruña |
Bij het binnenrijden van A Coruña wordt ik wat melancholiek. Acht dagen geleden kwam ik hier over dezelfde weg aan, nog onwetend van alle avonturen die ik ging meemaken en alle mensen die ik zou ontmoeten. Gek dat het nog maar acht dagen geleden is, het lijkt veel langer.
 |
| Vlaggen hangen halfstok |
Langs de boulevard en bij openbare gebouwen hangen de vlaggen halfstok. De treinramp is in de media nog steeds groot nieuws, alle openbare festiviteiten zijn afgelast, maar tegelijkertijd gaat het dagelijks leven ook weer gewoon door. Mensen zitten vrolijk in bars en gaan op restaurant en ik merk dat de trein ook niet echt meer onderwerp van gesprek is.
Bij de Italiaan laat ik een fles Ribeiro bij de lunch aanrukken om vervolgens op het strand mijn roes uit te slapen. Als ik weer wakker wordt, heeft de vloed net mijn voeten bereikt. Naast mij liggen twee meisjes vrolijk te kletsen in plaats van modebladen te lezen .2) Tijd om weer naar huis te gaan.
 |
Twee meisjes op het strand
ze lezen modebladen
ze kijken in het rond
ze dromen van een prins
En zo hebben we allemaal onze dromen. Het was leuk dat u me weer volgde. Wellicht doet u dat weer bij mijn nieuwe droom, een volgende camino.
Ultreia y suseia.
Dios adjuvanos
André Brouwer, 27 juli 2013
de dag brengt ouderdom
de nacht brengt vreemde uren
de deken is zo zwaar
een bladzijde slaat om
Noten
1) Onderweg naar Santiago / Mireille Madou.- Zwolle, Waanders, 2010
2) Luister naar dit mooie lied van d'n Raymond Twee meisjes op het strand (youtube)
¡Hola André! weer thuis na een avontuurlijke tocht. Een zucht van verlichting? of toch nog de melancholie? Je hebt inderdaad wat meegemaakt en ook de rit naar A Coruña zat nog vol verrassingen. Mooi dat je Camariño gezien hebt - of niet gezien? De oceaan en de heuvels van Camariño zijn de foto op het bureaublad van mijn PC! Nieuwsgierig als ik was naar je "Ultimo" heb ik tot zeven keer toe de blog geopend en hem zien groeien. Telkens kwam er een prachtige foto bij, werd een volzin veranderd: voorwaar een boeiend tijdverdrijf.Jij hebt geluk gehad dat de kerk in Muxía open was. zo heb je de Virgen de la Barca gezien en wellicht ook de vele votiefschepen die aan het gewelf van de kerk zijn opgehangen. Je hebt wel de mooiste meisjes gekozen op het strand en is dat allemaal sluikreclame in de noten? Die tocht naar het einde der aarde zal je nog lang heugen. Hij was kort maar vurig (zoals de gebeden in bed, schreef Rilke). Al gaat het leven in A Coruña en in de rest van de wereld gewoon weer door, in Santiago heerst een wezenloze stemming. De mensen brengen vóór de trappen van de kathedraal bloemen en kaarsen aan en pelgrims komen er afscheid nemen. De Voz publiceert tientallen foto's. Ook ben ik benieuwd naar je volgende droomreis. Zou de Ruta de la Lana een uitverkoren camino worden?
BeantwoordenVerwijderenIntussen kan je weer je Duvel ter hand nemen en ik wens je bolle notjes in je eigen bed. Nog een ultieme ULTRYA - y hasta el proximo sueño...