Wekelijks samen een rondje door de polder fietsen, mocht dan wel goed gaan, maar dat betekende niet dat je ook samen al fietsend ooit het graf van de apostel in Santiago zou bereiken, dat begrepen de secretaris en de penningmeester ook wel.
Dus dit keer maar eens een grotere proef. Donderdagmiddag 22 maart zou er een nieuwe penningmeester komen solliciteren (Bas treedt voorjaar 2013 af). Een uitgelezen kans voor onze twee bestuursleden het nuttige met het aangename te verenigen. Samen op de fiets naar Utrecht en daarna weer terug naar Almere waar Sonja vast wel weer een lekker bordje rendiersoep gereed zou hebben staan. Die dag ging het echter al meteen mis tussen onze twee helden.
Ze hadden met elkaar afgesproken op de Brink in Muiderberg. Tussen 10 en half 11. En aangezien de secretaris in Alkmaar woont, was dat vroeg uit de veren voor hem. Nu mag de secretaris graag de dag zien ontwaken, de zon die door de mist heenbreekt en de dauw van de velden doet verdampen. Toen daar echter ook nog een straf oostenwindje bij ging waaien, werden Schermer, Beemster, Jisperveld en Waterland toch een stuk minder aantrekkelijker. Dat werd nog flink op de pedalen gaan staan om op tijd in Muiderberg te zijn.
Trots keek hij dan ook op de Muiderbergse Brink om 11.05 uur op zijn horloge. Dat had hij toch maar mooi gedaan. De Brink zag er dan wel mooi uit, maar ook leeg zonder een penningmeester. Zo ver was dat toch niet van Almere naar Muiderberg? De secretaris besloot zichzelf op het terras van het statige Regthuis maar eens te trakteren op een koffie met appelgebak. Een beetje joie de vivre, of de penningmeester en nu was of niet.
Er verstreek een kwartier, de secretaris keek af en toe eens naar het oosten, maar er naderden alleen maar Gooische vrouwen of artsen in ruste. Dat laatste wist de secretaris uiteraard niet, maar dat stelde hij zich zo voor.
Foto: Brink zonder penningmeester
Daar ging de mobiele telefoon.
Waar zit je nu? riep de penningmeester met nauwelijks verholen ergernis.
Gewoon, op de Brink, antwoordde de secretaris terwijl hij het laatste stukje appelpunt wegkauwde.
Ik sta hier al drie kwartier bij de Hakkelaarsbrug, de penningmeester stotterde van boosheid.
Ik denk, ik ga je tegemoet, als je Muiderberg in moet, kun je vanuit richting Muiden alleen via de Hakkelaarsbrug.
Nee hoor, zei de secretaris, je kunt ook over de voormalige Zeedijk, maar de penningmeester had al opgehangen.
Daar kwam de penningmeester aangefietst.
Zal ik nog een kopje koffie bestellen? vroeg de secretaris.
Nee, laten we maar gaan, we moeten nog een eind, antwoordde de penningmeester.
Zeg, we gaan toch niet jagen, pelgrimeren is ook onthaasten, loslaten weet je wel, zei de secretaris.
Met tegenzin ging de penningmeester zitten.
Wilt u afrekenen? vroeg de secretaris.
Nee hoor, betaal jij maar, zei de penningmeester.
Dat begint al goed, dacht de secretaris, door een misverstand ineens weigeren je taak uit te oefenen.
Meneer, een penningmeester van een vereniging hoort toch af te rekenen? vroeg de secretaris aan een notaris in ruste die aan een aangrenzend tafeltje een sigaar zat te roken. Dat het een notaris in ruste was, wist de secretaris uiteraard niet, maar hij stelde zich dat zo voor.
Inderdaad, beaamde de heer bedachtzaam terwijl hij een wolkje rook uitblies, tenzij het in de statuten anders geregeld is, maar dat is zeer ongebruikelijk.
Zie je nu wel, zei de secretaris terwijl hij voor de zekerheid toch maar zijn portemonnee trok. Je kon in het leven niet altijd op je strepen staan, je moest ook wel eens wat water bij de wijn doen, had de secretaris inmiddels wel geleerd.
Enfin, de tocht langs de statige theehuizen aan de Vecht, de voorjaarszon en de niet geheel ongunstige wind, deden de beide helden goed, en de verhoudingen waren weer geheel geharmoniseerd toen onze beide bestuursleden ruim op tijd bij het genootschapskantoor in Utrecht aankwamen.
Daar wist de ledenadministrateur te vertellen dat tot nu toe het aantal leden ongeveer gelijk over fietsers en wandelaars verdeeld was, maar dat zich in vorig jaar 29% fietsers aangemeld hadden tegenover 71% wandelaars. Kortom: er moest iets aan image van het genootschap gedaan worden, concludeerde de ledenadministrateur. We moesten uitstralen dat we niet alleen een wandelclub waren.
Me dunkt dat we daar mee bezig zijn, zei de secretaris terwijl hij op het fietstenue van de penningmeester en dat van hemzelf wees.
Maak daar maar eens een mooie foto voor ons genootschapsorgaan van!
Na een prettig gesprek met de sollicitant togen onze vrienden weer noordoostwaarts om via De Bilt, Bilthoven en Lage Vuursche naar de Stichtse Brug te fietsen.
Bij Laren voelde de secretaris – die er al 130 km op had zitten – langzaam de krachten uit zijn benen vloeien. Hij betrapte zich erop dat hij steeds vaker naar de sticker op het achterspatbord van de penningmeester zat te staren. Op een gegeven moment kon hij Profil Van de Linde Almere niet meer zien.
Met een laatste krachtsinspanning wist hij nog de helling van de brug over het Gooimeer te beklimmen, een helling die hem steiler voorkwam dan de klim naar Cruz de ferro. Maar het lukte toch, staand op de pedalen, terwijl hij zijn hart in zijn hoofde voelde bonken. En ook de wind was nu pal tegen.
Met zijn laatste beetje kracht wist hij nog het wiel van de penningmeester in de Almeerder Hout te houden. Slechts het idee dat Sonja hem weldra zou verrassen met een bordje rendiersoep hield hem nog op de been.
Sonja had echter geen rendiersoep, maar een pan paella op het vuur staan.
Om vast in de stemming te komen, zei Sonja.
Ja, antwoordde de secretaris, het idee dat hij het graf van de apostel fietsend zou moeten bereiken, leek hem verder weg dan ooit. Maar Spanje of niet, die paella had hij toch maar mooi binnen dacht de secretaris. Hij vouwde vergenoegd zijn lange vermoeide benen onder tafel en nam een flinke slok Rioja.
Wilt u afruimen? vroeg de penningmeester die vond dat de secretaris wel erg vrijpostig was na zijn matige fietsprestatie.
Eet maar lekker hoor jongen? zei Sonja.
Sonja die haar echtgenoot afvalt? De penningmeester en secretaris die steeds vaker wrijvingen krijgen?
Gaan onze beide helden nog op weg naar Santiago of is voor die tijd de relatie al ernstig bekoeld?
Lees het in onze volgende weblog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten