Van het kastje naar Muur

Woensdag 18 april

 Antwerpen – Geraardsbergen 102 km

Dat was dinsdagavond nog eens een mooi welkom. De beide pelgrims vonden comfortabel onderdak in het Sint Julianusgasthuis in het centrum van Antwerpen. Een oud pelgrimsonderkomen uit de veertiende eeuw. De vorige eeuw was het al van alles geweest: werkplaats van een aannemer, een vluchthuis voor vrouwen zoals een blijf-van-mijn-lijf-huis hier heet. Dankzij de inspanningen van het Vlaams genootschap is het echter weer wat het vanouds was: een onderkomen voor pelgrims.

Hugo Morael – ex voorzitter van het Vlaams Genootschap – was de hospitalero van dienst. Hij trakteerde onze beide broers op een pelgrimsmenu in De Sinjoor. Met Hugo werd het een gezellige avond en voor de secretaris kon het helemaal niet meer stuk toen Hugo de deur van de statige vergaderzaal opende. Voor de secretaris is een vergaderzaal toch altijd weer een hoogtepunt in zijn bestaan.

Woensdagmorgen vroeg lieten onze pelgrims zich met een grote lift eerst 31 m diep zakken om door de Sint Annatunnel de andere oever van de Schelde te bereiken.

Vervolgens ploegden zij zich tegen een gure wind door het Vlaamse land. Voor Rupelmonde reden zij verkeerd. Curieus, want dat is nog wel de geboorteplaats van Gerard Mercator, de vader van de cartografie. In 1569 publiceerde hij zijn wereldkaart met de cilinderprojectie die nu nog steeds als standaard geldt.

 De volgende tientallen kilometers tot Dendermonde hield de Schelde de beide broers gezelschap. Een rivier die velen inspireerden tot allerlei teksten. Van:

Onze lieve vrouwe van de Schelde bid voor ons

Tot

Ach Schelde, blijf gewoon rivier en stort je niet in zee.

Blijkbaar een hartekreet van iemand die niet zo goed tegen verandering kan.

Bij Dreigoten moesten de beide broers overvaren. Bel hier voor de veerman, stond op een bordje.
Tot hun verrassing kwam er echter een veervrouw aanfietsen.
De secretaris wilde hier het fijne van weten, maar de vrouw was niet van enige conversatie gediend.
Ach ja, de ene keer is het een veerman, de andere keer een veervrouw.
Meer wilde zij er niet over kwijt.

Jacobalium

In Aalst was het eerste jacobalium te bewonderen. In de Grote Sint Maartenskerk hangt een schilderij van onze apostel als morendoder.
De secretaris stak er zijn eerste kaarsje op als steun voor een ver familielid.
Bij terugkomst bij de fietsen oogstten onze helden alom bewondering. Het katholiek vrouwengilde had hun schelpen opgemerkt en vroeg of ze compostelagangers waren.

Onderdak

Rond half zes streken onze broers neer in een cafe op de Grote Markt in Geraardsbergen. Terwijl de penningmeester de kleine kas met Duvels verteerde, ging de secretaris op zoek naar onderdak. Bed and breakfast De Muur heette niet voor niets zo. Toen de secretaris na een helse klim over de kasseien daar aan kwam, bleek het vol. Waarom belde hij dan niet van tevoren? Zal de oplettende volger van deze blog zich afvragen. Dat deed hij inderdaad, maar de uitbater had zijn gsm uitstaan.

Afscheid nemen

De penningmeester sprak ondertussen in het cafe met Luc die ooit van plan was geweest naar Santiago te vertrekken, maar degene met wie hij mee zou gaan, kreeg kanker en het was er niet meer van gekomen. Hij had altijd nog eens graag naar Santiago gegaan, maar nu voelde hij zich daar te oud voor worden.

Ouder worden is steeds vaker afscheid nemen, aldus Luc. Zowel van dingen die je niet meer kan, als van mensen.
Wanneer we in Santiago dachten aan te komen?
“20 mei? Maar die dag word ik juist 78 jaar.”
Of we eens aan Luc wilden denken, in Santiago.
De penningmeester en secretaris zullen een kaarsje voor hem branden.

Wielershirt

Onderdak vinden viel nog niet meer. De secretaris werd van het kastje naar de Muur gestuurd. Uiteindelijk wist hij op de weg naar Onkerzele bij podoloog Annick onderdak te regelen. Een aantrekkelijke verschijning van ongeveer veertig jaar oud. Ze kon de ogen niet van het shirt van de secretaris afhouden.
De andere morgen vroeg ze aan het ontbijt zelfs of ze een foto van de secretaris mocht maken.
Nu weet de secretaris ook wel dat hij er nog best mag zijn, maar dat vrouwen een foto van hem wilden, was toch een nieuwe ervaring.

Even later kwam Annick terug met een grote ingelijste foto van haar man in volle beklimming van De Muur in precies hetzelfde shirt als de secretaris. Het was een foto van tien jaar geleden, toen de darmkanker net bij hem begonnen was. Fietsen zat er voor hem niet meer in. Hij lag nu hij in het ziekenhuis in Gent met een darmperforatie. Opereren was niet mogelijk.

Ook voor Annick en haar man branden we een kaarsje in Santiago.