Zou mijn man het begrijpen denk je?

Zondag 21 juli 2013 Santiago - Negreira 23 km

Gisteren in Santiago kon ik niet zo goed een keus maken waar te eten. Wat heen en weer gelopen en het restaurant in de Rua Nova waar ik al  eens langs was gelopen had nu ineens geen menu del dia meer. Dan maar terug naar de Rua do Vilar via een shortcut die treffend 'Entreruas' heet. Dat blijkt ook de place to be. Het straatje tussendoor blijkt geheel in beslag genomen door een terras. Het is inmiddels 10 uur geworden (er zijn geen punctuele walen vandaag) en er komen ook allerlei 'locals' binnen.

Met Simoni en Lorenzo

Maak kennis met Lorenzo en Simoni die me aan tafel noden. Lorenzo is arts en Simoni is landbouwkundig ingenieur maar door de crisis zonder werk. Hij hoopt dat de crisis eens een keer over gaat een dat Berlusconi nu eens eindelijk van het toneel verdwijnt. Voorlopig nemen we het er nog maar goed van met een visschotel.

Praza Do Obradoiro om half acht des morgens

Zondag weer vroeg uit de veren. Praza do Obradoiro is  leeg op een enkele verdwaalde toerist na.
Alle bars zijn nog gesloten dus met een nuchtere maag verder. Nog een laatste blik op de kathedraal in de mist en dan op  en neer de heuvels  in.

Laatste blik op de kathedraal

De paden zijn lekker ruig.

Na 7 km is er een bar die zowaar open is. Daar kan ik mooi krachten opdoen voor de Alto Mar do Ovellas, klimmen van 50 m naar 275 m. Van de Tour de France heb ik geleerd dat je dan net als Froome iemand voor je moet hebben. Gwynneth neemt die taak met verve op zich. Ze komt uit Austin Texas.  Ze loopt vanaf Saint Jean Pied de Port en laat haar rugzak steeds vervoeren. Uit Austin Texas kwam iemand anders die ook goed kon klimmen en inderdaad, Gwynneth stelt me niet teleur.

We lopen door tot de middeleeuwse brug van Ponte Maceira waar we Pierre en Therese uit Frankrijk ontmoeten.
Pierre loopt en Therese rijdt hem met de auto achterna ( of vooruit). Pierre vindt de afstand van morgen wel erg lang (33 km) en vraagt aan Gwynneth of er geen alternatief is. Ze heeft haar gids paraat en geeft half in het frans, half in het spaans uitleg. Ze is de eerste Amerikaan die ik ontmoet die meer dan één taal spreekt.

Ponte Maceira
 

 Ik  vraag aan Pierre wat nu het probleem is, zijn vrouw kan hem toch met de auto halen, maar daar wil hij principieel niet van weten. Therese mag ook niet van hem op de foto met Gwynneth, alleen wandelaars.

Gwynneth met Pierre

Weer op route vertel ik Gwynneth dat ik gisteren in de huiskamer het verhaal hoorde van een landgenoot die uit Nederland kwam gelopen terwijl zijn vrouw achter hem aan reed met een grote camper. Hij was pelgrim maar sliep elke dag in zijn eigen bed met zijn eigen vrouw.
Gwynneth begint met enige aarzeling een verhaal te vertellen. Zij werkt in Texas en haar man in South Carolina. Ze wonen niet samen, maar zijn af en toe een korte periode bij elkaar als het werk het toelaat. Op de camino hebben ze die levenswijze voortgezet. Haar man is een week in Pamplona geweest en later nog een week in Oviedo. Beide keren heeft Gwynneth haar camino onderbroken om daarna weer alleen verder te gaan. Haar man houdt niet van wandelen.  Dat zou ik nu niet meer doen, zegt ze, maar ik heb het mijn man nog niet verteld. Wat denk je, zou hij het begrijpen als ik hem vertel dat ik een volgende keer liever helemaal alleen wil lopen, zonder zijn bezoek tussendoor?
Nu ken ik de man van Gwynneth niet,  maar het antwoord kan ik zo wel geven. Die gaat dat absoluut niet begrijpen! Daarvoor moet je zelf een keer de camino gedaan hebben. En als je dan niet van wandelen houdt....Maar, moet ik dat nu antwoorden? Misschien heb ik  het wel mis.
Ik kies voor een diplomatiek  antwoord: Als hij echt van je houdt zal hij het begrijpen.
Gwynneth is wel blij met dit antwoord, maar ik vraag me  af of ik  er wel goed aan gedaan heb dit diplomatiek antwoord te geven. Kun je niet beter de waarheid zeggen?

Al  met al ben ik door het stevige tempo van Gwynneth al om half  twee in Negreira. Ze heeft gereserveerd in hotel Tamara. De verleiding is groot hier ook in te checken, maar ten eerste hoort bij pelgrimeren ook het slapen in albergues  en ten tweede wil ik  Gwynnneth niet het idee geven dat ze nu ineens met een stalker zit opgescheept.

Albergue Alegrin is een prima alternatief. Ze zijn nieuw, dus ze hebben klanten nodig en daardoor zijn ze erg vriendelijk,  aldus de dame van de Oficina de Turismo.
Inderdaad, als de eigenaar ziet dat ik Jacob als tweede naam heb, ben ik de rest van de dag senor Iago. Voor tien euro mag ik een bed uitkiezen.

In het stadje is deze zondagmiddag niets te beleven. In de plaatselijke italiaan laat ik me de salade goed smaken. Daarna siësta. Twee uur lang ben ik onder zeil.  Dat flinke tempo van vanmorgen hakt er goed in (of was het de vino tinto bij de lunch?).

Op een terras ontmoet ik Gwynneth weer. Onderweg had ze me al verteld dat ze geen vlees, vis of eieren eet en niet van olijven houdt. Kortom: geen vrouw voor een gezellig avondje uit. Terwijl  zij op  haar  tablet tikt, werk ik mijn blog bij. Ik voel me ineens een erg modern mens.

Afspraak morgen om half acht om samen verder te  lopen. Het is dan 33,5 km naar Olveira  dus dan is  het wel fijn iemand bij je te hebben die het tempo erin houdt. Kan ik  meteen vragen of ze het haar man al verteld  heeft.