Een penningmeester en een secretaris die samen naar Santiago fietsen. Een gegeven dat vraagt om er stilistisch iets mee te doen. Vandaar ruim vier weken lang deze weblog over onze belevenissen steeds geschreven in de derde persoon waarbij het avontuurlijke een leuk contrast vormde met het ambtelijk gebruik van de functienamen secretaris en penningmeester.
Deze laatste weblog een terugblik in de wij-vorm.
Ongeveer een week voor ons vertrek zei Adrie Dik ons: “Mireille zou dolgraag jullie weblog volgen.”
Voor de volgers die niet zo bekend zijn met ons genootschap: zij is erelid en medeoprichtster van ons genootschap: kunsthistorica dr. Mireille Madou. Het is moeilijk te bevatten dat wij Adrie niet meer kunnen vertellen hoe bijzonder dit contact uiteindelijk geworden is. Mireille reageerde dagelijks en kon zich ongelooflijk goed inleven hoe wij ‘de tocht der tochten’ beleefden. Wij (Bas en André) zijn beiden niet kunsthistorisch onderlegd, maar van Mireille leerden wij dat kunsthistorie ook een ‘kijkvak’ is. Gingen we eerst nog aan de hand van ‘de boekskes’ een kerk of kapel in. Onderweg leerden we dat je ook kunt genieten door gewoon goed om je heen te kijken waarbij je vanzelf veel ontdekte. Zo gaf het bijvoorbeeld veel voldoening zelf een keer te ontdekken, dat een auteur van een boekske het fout had en een Rochus met een Jacobus verwarde.
Het werd een vreemde reis voor ons. We wilden in één keer van Almere naar Santiago fietsen, maar het werd een reis in twee delen. Curieus genoeg waren die twee delen even lang: ieder 15 dagen.
Zondag 15 april vertrokken we. De eerste twee dagen (tot Breda) met de wind in de rug. Vervolgens kregen we de wind tegen en ging het regenen. Dit heeft – een enkele dag daargelaten – het verdere eerste deel geduurd.
Zondagmiddag 29 april zaten we in een café in Saint Jean d’Angely bij te komen van de zoveelste stortbui, toen we het bericht kregen dat Adrie die morgen vroeg was overleden, terwijl ze met haar man Gerrit op pelgrimage in Frankrijk was.
Adrie was niet alleen ons medebestuurslid van ons genootschap, maar ook een goede vriendin.
Voor ons was het daarom meteen duidelijk: dit bericht is het einde van onze reis.
We zijn dankbaar dat we Gerrit niet alleen in woorden, maar ook in daden hebben kunnen steunen.
Hervatting van de tocht
Terug in Nederland dachten we eigenlijk niet meer aan een vervolg van onze reis. Dat komt nog ooit wel eens, dachten we.
Zo rond de begrafenis, kregen we echter steeds meer het gevoel dat het niet in de geest van Adrie zou zijn onze reis voorlopig als beëindigd te beschouwen. Ze leefde zo met ons mee tijdens onze reis: bijna dagelijks stuurde ze een sms.
Uiteindelijk besloten we onze reis weer zo spoedig mogelijk te hervatten en deze af te maken ter nagedachtenis aan Adrie. Donderdag 10 mei namen we de TGV naar Bordeaux en vrijdag fietsten we door een heet en zonovergoten Les Landes.
Van Gerrit hadden we een kaartje gekregen: Ik kan niet zeggen hoe blij ik ben dat jullie de tocht der tochten gaan vervolgen. Als jullie in de geest van Adrie willen pelgrimeren, moeten jullie er een feest van maken.
Dit hebben we zoveel mogelijk proberen te doen.
Reisgezelschap
Het tweede deel van de reis verschilde niet alleen in het weer (alles hebben we bij elkaar misschien een half uur regen gehad) we hadden ook reisgezelschap. Vrijdag 11 mei ontmoetten we Jan en Martin in Labouheyre en zaterdag 12 mei Annemie. We hebben niet echt samen gefietst – wel af en toe eens een (half) dagje met Annemie – maar verder gingen we onze eigen weg. We hebben bewust ook geen telefoonnummers uitgewisseld. Zagen we elkaar, dan was het goed, zo niet, dan was het ook geen probleem. Het was mooi dat we uiteindelijk op zaterdag 26 mei samen gegeten hebben in Santiago.
Annemie |
Jan en Martin |
Weblog
Het bijhouden van een weblog was iets dat de secretaris voor het eerst deed. Het was leuk en dankbaar werk, zeker gezien het groot aantal volgers en de leuke interactie met Mireille.
Maar het dagelijks op zoek gaan naar een wifi mogelijkheid en het schrijven was ook wel eens een opgave, Maar, zoals de vader van Mireille al zei: “De duivels in de hel branden ook graag, maar dat wil nog niet zeggen dat ze het niet warm hebben.”
Mooi is in ieder geval dat het op drie dagen na gelukt is om elke dag een wifi faciliteit te vinden. Alleen in Les Rues de Vignes (Noord-Frankrijk), Labouheyre en Belorado lukte het niet.
Van de mensen die we ontmoetten, vroegen we zoveel mogelijk de naam en we zeiden ook dat we iets over hen op onze weblog gingen zetten.
Sommige mensen vertelden hele (indrukwekkende) verhalen met intieme details. Soms werden mensen tijdens het vertellen emotioneel. We hebben dit bewust niet op onze blog gezet.
Korttenige adelaar
Ineens, in het Forêt d’Orléans, was hij daar: de korttenige adelaar. In het eerste deel van de St. Jacobs fietsroute schrijft Clemens Sweerman: Naast talloze zangvogels ziet men ongetwijfeld de grijze patrijs, kiekendief of buizerd en met veel geluk de enkele korttenige adelaar.
Wij hadden nog nooit van die vogel gehoord, maar het werd een vriend van ons. En als u het leuk vindt, moet u maar eens kijken wat er gebeurt als u korttenige adelaar op Google intoetst.
Maar; de korttenige adelaar werd een Leitmotiv op onze tocht. Het ga hem goed.
We zijn dankbaar dat we onze tocht hebben kunnen afmaken en zonder al te veel problemen na 2400 km in Santiago zijn gearriveerd. We zijn niet ziek geweest en hadden slechts één keer een lekke band (bij Noyon). Ook is er geen onvertogen woord tussen de secretaris en penningmeester gevallen.
We hebben vaak aan Adrie gedacht, maar we zijn ook niet vergeten ook een feest van onze pelgrimage te maken.
We vonden het leuk dat u ons volgde en wellicht nog eens tot ziens.
Afronden
De kleine kas is leeg en er is niets meer voor de rondvraag.
De penningmeester vraagt daarom voor de laatste keer aan de secretaris:
Wilt u afronden?